Pashok monologen, geïnspireerd door nummer 22 en Esther Suzanna

Het is druk in het warenhuis. Met enige moeite heb ik een pashokje weten te bemachtigen. Ik word omstuwd door een batterij aan spiegels, die me ongenadig wijzen op elke vetrol. De jurk die ik heb uitgezocht hangt nog aan de haak. Naast me hoor ik iemand die hard ademend iets aan het passen is. Geschuif, een rits wordt omhoog getrokken. Een gordijn wordt opzij geschoven.
‘Vind jij dat ik in deze jurk dik lijk?’ vraagt een vrouwenstem opeens. Het blijft even stil.
‘Nou, zeg eens wat Hans?’ gaat de vrouwenstem verder, ik bespeur een licht geërgerde klank.

‘Ja, dat weet ik niet hoor,’ antwoordt een man, vermoedelijk Hans, verdedigend.
‘Nou zeg, je weet toch zeker wel of je iets mooi vindt of niet?’
‘Ja, nou ja, nee. Ja, het is best wel mooi.’ zegt Hans.
‘Wel mooi? Ik geloof je niet!’ De vrouwenstem klinkt kwaad.
‘Ja Mien, ik weet dat soort dingen toch ook helemaal niet? Waarom heb je Joke niet meegenomen?’
‘Die durft niet mee, dat weet je toch?’

‘Oh, nog steeds die onzin?’
‘Onzin? Joke heeft een zware depressie Hans, dat is geen onzin!’
‘Ach dat slaat toch nergens op. Dat vind ik ja, mag ik dat niet vinden?’
‘Houd er maar over op Hans. Geef liever eerlijk antwoord op mijn vraag. Staat deze jurk mij goed, of niet?’
‘Eerlijk? Moet ik echt eerlijk zijn?’
‘Ja Hans, dat zeg ik toch!’
‘Oké, die jurk flatteert je niet, hij maakt je nog dikker dan je al bent, en hij is gruwelijk lelijk. Zo goed?’

Het blijft even stil. Dan hoor ik zacht gesnik. Het gordijn wordt weer opzij geschoven, iemand loopt haastig langs mij heen.
‘Mien?’ roept de stem van Hans weer, ‘waarom loop je nou weg? Ik moest toch de waarheid vertellen?’ Zijn stem sterft weg in de drukte, en ik kom wat bedeesd uit mijn pashok. De jurk staat me niet. Hij maakt me nog dikker dan ik al ben. Zou het dezelfde jurk zijn als die van Mien? Gelukkig heb ik geen Hans in de buurt die zijn bevindingen met mij deelt.