Pax Americana

De oorlog is voorbij. De Amerikanen hebben gewonnen. En langzaamaan komen de apen uit de mouwen van heren zoals Bush, Blair en Aznar. Maar de wereld schijnt niet geïnteresseerd… En dat is de ware overwinning van Bush: Hij heeft de hele wereld een loer gedraaid, en hij wordt er nog voor bedankt ook! Want wat was, binnen het Witte Huis, de belangrijkste reden om Irak aan te vallen? Saoudi-Arabië! Wat heeft Saoudi-Arabië nou met Irak te maken, zou je denken? Nou, het is eigenlijk heel simpel. Om de Iraakse drijging tegen te gaan, heeft Amerika al jarenlang troepen in dat land, en dat is een doorn in het oog van de meeste Saoudi’s en vele andere Arabieren. Die troepenmacht destabiliseerde het Midden-Oosten, maar was nodig om Irak te bedreigen en zodoende in toom te houden.

Irak aanvallen was de simpelste manier om dat probleem op te lossen. Immers, na die aanval zouden die troepen in Irak zelf gestationeerd zijn, en dus niet meer op het territorium van het gevoelige Saoudi-Arabië. Het veroveren van Irak zou voor stabiliteit zorgen in het Midden-Oosten. En dus moest aangevallen worden.

En er waren overigens nog meer redenen, die voor het bevrijden van het Iraakse volk, voor het zoeken naar massavernietigingswapens stonden: Economische redenen. In Amerika is immers de Almachtige Dollar tot God verheven, en ook hier heeft dat groene papiertje veel inspraak gehad. Voor de Derde Golfoorlog, ging het grootste deel van de Iraakse olie naar Rusland en Frankrijk. Erna, zouden de overwinnaars die olie opnieuw kunnen verdelen – rara waar dat heen zou gaan? Precies, naar die zelfde overwinnaars. Verder is de wederopbouw van Irak slechts uitbesteed aan Amerikaanse bedrijven, die daar dik voor betaald krijgen. Dit is gewoon een vorm van verkapte overheidssubsidie.

Maarja, met zulke reden kan je natuurlijk niet aankomen bij de NAVO. De instabiliteit in het Midden-Oosten werd namelijk veroorzaakt door Amerikaane troepen, dus de meest voordehandliggende oplossing is om die troepen terug te trekken. Voor de VS was dat echter natuurlijk totaal onaanvaardbaar. En dus ging Bush op zoek naar alle mogelijke redenen om Irak aan te mogen vallen. En het is inderdaad een imposante lijst voorwendselen die de revue hebben gepasseerd – zelfs een vervalst “bewijs” dat Irak eventueel misschien nucleaire wapens zou kunnen bezitten. En allemaal zijn de door de internationale gemeenschap afgeslagen.

Ten einde raad hebben Bush, Blair en Aznar maar de handen ineengeslagen, en zijn ze tegen de wil van de internationale gemeenschap (en in het geval van Blair en Aznar ook tegen de wil van hun eigen volk) in de aanval gegaan. Iedereen hield zijn hart vast. Het was namelijk het slechtst mogelijke seizoen. Het zou een bloedige stadsoorlog worden. En alles zag er naar uit dat dat ook waar zou worden, vooral toen het Amerikaanse offensief op Baghdad stokte in een zandstorm, die het Amerikaanse technologische overwicht teniet deed.

Maar de Republikijnse Garde bleek niet thuis. Alsof ze door de zandstorm waren weggewaaid, waren de Iraakse garnizoenen spoorloos verdwenen, en lag Baghdad open en blood op een zilveren schaal voor de voeten van de Coalitie. En de hele wereld keek toe, stomverbaasd, hoe de Amerikanen zonder enige vorm van tegenstand Baghdad compleet intact innamen.

Achteraf blijkt dat de Iraakse generaal, en rechterhand van Saddam, al jarenlang op de “payroll” van de Amerikanen stond, en ze in ruil voor geld allerlei inlichtingen gaf. Die generaal heeft op het laatste moment het commando gegeven om niet te vechten. Hij heeft Saddam verraden, de Amerikanen binnengelaten, en in ruil daarvoor wordt hij niet vervolgd, en heeft hij waarschijnlijk zelfs een flinke gouden handdruk gekregen. En dat terwijl deze generaal verantwoordelijk is voor minstens zoveel martelingen en moorden als Saddam zelf.

Deze “het doel heiligt de middelen” instelling van de VS vind ik steeds meer in het oog lopen. Wanneer wordt aan deze losgeslagen gekheid een halt toegeroepen? Ik hoop zeer binnenkort, want ik begin te vrezen voor een Pax Americana…