Pijn

Soms kan ik nergens heen met mijn verdriet, met mijn pijn, en dan bouw ik de muurtjes om mij heen steeds hoger en hoger. De muren belemmeren mij het zicht op de zonnige buitenwereld, maar die wil ik dan toch even niet zien. Het gelach van kinderen kan mij niet meer opvrolijken, de geurende bloemen schenken mij geen vreugde meer en ik vind geen rust meer in mijn eigen huis. En zo zit ik dan. Alleen. Opgesloten in mezelf. Hoe om te gaan met mijn pijn en verdriet, soms wist ik het gewoon even niet. De hand aan mezelf slaan, daar had ik het lef niet voor en daar zag ik het nut ook niet van in. Daar zou ik anderen alleen maar verdriet mee doen, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Sommige mensen verwonden zichzelf dan opzettelijk. Met een mes, pincet, scheermesje. Snijden in je eigen lichaam, wondjes maken op je ziel… Als straf. Als opluchting. Als uitvlucht? Een combinatie van dat alles, daar kon ik me wel enigszins in vinden…

Maar ik sneed mezelf niet, maar ik beet dan op mijn nagels. Tot bloedens toe, vroeger zelfs totdat er bijna geen nagel meer over was. Ik deed dat meestal als ik me gestresst voelde of als ik verdrietig of boos was, vooral om en op mezelf. Als ik totaal niet gelukkig was met mezelf of het beeld wat ik in de spiegel zag mij niet aan stond. Of wanneer ik mij niet kon vereenzelvigen met de dingen die om me heen gebeurden. Als ik de controle op de situatie om mij heen helemaal kwijt was…

Het nagelbijten was controle voor mij, de enige controle die ik had. Ik bepaalde zelf wanneer mijn nagels mooi en lang mochten zijn. Ik bepaalde wanneer mijn handen er mooi, vrouwelijk en elegant uit zagen. Het was aan mij of ik met mijn handen voor de dag kon komen, of niet. Ik bepaalde dus ook wanneer ik mijn nagels niet meer wilde. En wanneer ik het niet verdiende om mooie nagels te hebben.

Eén voor één moesten mijn nagels eraan geloven. Ik draaide mijn handen en vingers in de meest vreemde bochten om bij juist dat ene randje nagel te kunnen komen. En dat lukte me dan ook, tot kramp in mijn vingers en kaken aan toe. En tòch ging ik dan door met bijten. Geheel in tranen. Tot de pijn haast ondraaglijk was en het bloed langs mijn vingers liep… Maar…. Nog steeds bepaalde ik mijn eigen pijn, en niet anderen.

Ik heb het nu onder controle, meer onder controle dan voorheen zeg maar. Ik bijt nog wel, maar ik ga niet meer door met bijten tot ik niet meer kan typen, tot het bloedt of tot ik weinig tot geen nagels meer over heb. Nu pak ik pak de problemen of personen die mijn evenwicht verstoorden eerder aan. Ben daar dus een stuk assertiever in geworden. Gelukkig. Echter, dit is mijn waarheid, mijn helaas pijnlijke waarheid. Met nadruk op pijnlijk… Soms kan ik het niet tegen gaan…

En altijd heb ik spijt achteraf… Zoals nu…