Een lekke band. Het handige doosje met lijm en rubberen plakjes biedt uitkomst. Solutie. Slechts één korte tocht houdt het plaksel stand. Opnieuw is de band lek. Gedragen door de laatste lucht bereik ik de voordeur. Noodgedwongen zet ik mij eerder achter beeldscherm en toetsenbord dan ik me had voorgenomen. Een lekke band.
Ik dicht: Het onderzeese land,
begiftigd met het gen
van de woeste zee,
lijkt uiterlijk onaangedaan.
Vredig oogt het van een afstand.
De onrust aan het oog ontrokken.
Maar ik weet beter.
Ik leef al lang op deze grond.
Lang genoeg
om de onmacht
en in rusteloze ruis,
het onbestemd verlangen
naar de golven te herkennen.
Ingepolderd is zij,
met slechts een vage herinnering
aan water.
Aanwezig noch vergeten.
Alleen de tranen doen soms
verlangen naar meer.
Frank
22 mei 2009
8 reacties
Mien · 26 mei 2009 op 08:31
We hebben een CX-cafe-topic voor gedichten …
Zie: [b][url=http://examedia.nl/columnx//modules/newbb/viewtopic.php?topic_id=48&forum=3]Gedichten @ CX cafe[/url][/b]
Overigens wel een goed poldergedicht.
Mien
arta · 26 mei 2009 op 08:42
Ik vind dit een geweldige toevoeging aan jouw polderreeks, elk woord op de juiste plaats, mooie dubbele bodem! 🙂
lisa-marie · 26 mei 2009 op 10:10
Eigenlijk een geluk bij een ongeluk die fietsband want nu kan ik genieten van je mooie poldergedicht 😀
Anne · 26 mei 2009 op 13:33
Ha ha! Hoe een lekke band naar bollende zeilen doet verlangen!
Mup · 26 mei 2009 op 16:15
:wave:
LouisP · 26 mei 2009 op 16:46
Frank,
de inleiding vraagt om meer. Het gedicht is bijzonder.
Lekkere serie over de polder!
groet,
Louis
Neuskleuter · 26 mei 2009 op 17:07
Ik volg de link van de lekke band naar de inpoldering niet helemaal, maar het gedicht heeft een mooi verlangen in zich.
arta · 26 mei 2009 op 18:35
@Neus: Volgens mij is het bruggetje: ‘ik dicht’.