Prioriteiten

Na de scheiding van haar ouders was ze met haar moeder mee naar een ander dorp verhuisd. Zij was enig kind. Met haar 9 hele jaren vond moeder haar al een  grote meid. Daarom deelde zij met haar dochter dan ook al het lief en leed. Moeder vertelde haar regelmatig dat papa geen alimentatie voor haar betalen wilde. Dat was een grote misdaad. Het was een hekel feit.

En toen moederlief zich oud en lelijk ging voelen bekeken ze gezamenlijk op de ipad allerlei plaatjes van slanke dames met een cup maatje meer.  In het ziekenhuis werden vervolgens de borsten van mama aangepast naar de zo door haar gewenste cup. Dat was simpelweg geweldig.

Na een tijdje kreeg moeder een jonge vriend en had ze ineens minder tijd. Het kleine meisje was vaak alleen want mama ging weer uit.

Papa was bezig aan zijn tweede jeugd.  Zo had hij zelf tot de kleine gezegd. Nu hij was gescheiden had ook hij recht op een beetje geluk. Soms zag het meisje foto’s van hem voorbijgaan op facebook.  Allemaal selfies van papa, genomen in een schaars verlichte kroeg. Met in de ene hand een biertje en in de andere een peuk.

Op een avond voelde het meisje zich niet  goed. Ze bleef maar rillen van de kou. Mama was een avondje uit met haar nieuwe vriend, dus die was niet thuis.  Tot meer dan het plegen van een telefoontje kwam het dan ook niet. Neem maar een paracetamol en ga lekker naar je bed. Ik ben er morgen weer, was het advies. Want ze was tenslotte al een hele meid.

Maar toen het meisje in de morgen op moest staan ging het helemaal niet goed. Ze strompelde half naar de buurvrouw en die belde de ambulance, want er was iets grondig mis.

Nu lag het kind stilletjes in een ziekenhuisbed. Haar zachte lichte haartjes kietelden tegen de lakens. De volle wimpertjes rustten vredig tegen het bleek gelaat.

In het grote bed met de hagelwitte lakens leek die grote meid ineens wel heel erg klein.

Haar ouders die inmiddels waren opgetrommeld  zagen het en schrokken zich ongans. De kleine meid die al zo groot moest zijn, gleed in een paar dagen tijd  steeds verder weg in een diepere slaap. Tot de dokter treurig haar kleine hand vastgreep en schuddend met zijn hoofd staarde naar het wassen gelaat.

De ouders waren hevig ontdaan en stonden huilend naast het bed. De nieuwe borsten van moeder deinden mee met elke snik. De vader staarde somber naar de neus van zijn krokodillen leren laars.

Gebroken wierp de moeder zich op het sterfbed van haar dochter. Kapot van verdriet sprak ze: “had ik maar beseft wat jouw leven eigenlijk waard was. Wat heb ik jou te kort gedaan.”