Probeer het niet.

Probeer het niet, Pap’ om iets voor jezelf te gaan doen. Dat lijkt dochter Djulia van 4 maanden met duidelijk te maken.
‘Mama ligt op bed en ik ga het jou zo moeilijk mogelijk maken’.
Na de fles die mama nog heeft gegeven en het boeren bij papa, begint de terreur.
Djulia mag nog even in de box spelen voordat ze naar d’r bedje gaat. Haar speelkubus is daarbij favoriet en ik hoor steeds het belletje wat erin zit rinkelen.‘Mooi’ denk ik. Na een half uurtje begint ze te vechten tegen de slaap, dat is hét teken dat mevrouw naar bed moet.
Ik til haar op uit de box en leg haar,zoals elke dag, in haar eigen bedje om te slapen.
Ze ligt nog geen seconde in haar bed en ze begint al naar me te lachen, alsof ze zeggen wilt: ‘Ik ga zo weer lekker huilen’ en zo geschiedde. Net op het moment dat ik op de bank plof om mijn ontvangen whatsapp berichten op mijn telefoon te lezen begint mevrouw Djulia weer te kraaien.
Haar speen is eruit, of ik ‘m even in haar mond wil stoppen.
De speen is reeds in haar mond terug en ik loop weer terug naar de woonkamer. Ik zit net als ze weer begint te ‘praten’ en besluit haar maar even te laten. Na ruim een half uur alleen maar geluid maken, besluit ik Djulia maar weer uit bed te halen en weer mee te nemen in de woonkamer. Ik leg haar weer in de box en geef haar weer haar o zo geliefde speelkubus. Het belletje rinkelt weer enige tijd en ineens is het stil. Djulia is eindelijk aan het slapen, haar ogen zijn dicht en haar speen hangt half uit haar mond.
Ik besluit haar weer in bed te leggen, speen in d’r mondje en net als ik weg wil lopen zie ik weer haar lachje. ‘Ik ga het je heel moeilijk maken pap, ik ga zo weer huilen’ Mijn reactie naar haar toe is: ‘Probeer het niet’. Ik laat je nu liggen tot je fatsoenlijk hebt geslapen.
Ik loop weg uit haar kamer en er heerst een serene rust in huis. Moeder slaapt, dochter slaapt en pap? Die kan even rustig zijn apps lezen en deze blog schrijven, voordat iedereen weer wakker word.