‘Wat je ook doet, ik mocht van mijn psychiater aan geen traumaverwerking doen dus niet gaan spitten in mijn verleden,’ zei ik tegen de aantrekkelijk zwangere vrouw. Ik heb het ongeloofelijk vermogen om bij drie psychologen op rij te belanden die tegen een bevalling aankeken. Ik was het gewend geraakt. Alles ging goed, fouten rechtzetten in mijn denkpatroon, mensenangst wegnemen en de paranoia ontzenuwen. Tot consultatie vier.

Ze vroeg me naar mijn verleden, ik vertelde haar dat de muziekleraar me ooit in mijn broek voor gans de klas liet plassen en me nog begon uit te schelden ook. Ik had wel al drie keer gesmeekt om te mogen gaan.
‘Nog één maal de les storen en je gaat naar de directeur,’ blafte hij.

‘In wat studiejaar was dat?’ vroeg de psychologe.
‘Het zesde.’
‘Waarom ging je niet tijdens de pauze?’
‘Omdat ik toen nog niet naar het wc moest, er lag een les tussen de speeltijd en die van muziek.

Ze wuifde het weg als een vlieg, onbelangrijk. Ik voelde dat mijn ziel was opengerukt en zout in de wonde werd gestrooid. Vitriool lijkt passender. Dus stond ik op.

‘Hey, we hebben nog een half uur,’ zei ze.
‘Jij misschien, dame, maar ik ben uit verteld. Ik wierp haar vijftig euro op haar bureau en verliet de praktijk met slaande deuren.

Ik ben beschadigd. Je zou je enkel het goede moeten herinneren. Mijn geest doet dat niet, soms komen herinneringen bovendrijven met een intensiteit  dat je nog kon horen, ruiken en voelen zoals je dat op dat moment deed. Het is onprettig. Je voelt je weer een machteloos klein jongetje, kop van jut op de speelplaats, pispaal van de leraar in de les. Mijn zelfbeeld is nagenoeg onbestaande en toen creëerde ik alters. Andere identiteiten die wel zelfvertrouwen hadden en succes in het leven.

De psychiater sloeg met zijn hand op tafel. Het kwam denk ik van Ikea en overleefde op wondere wijze de arts zijn woedebui.
‘Dus ze heeft in je verleden gegraven?’ bulderde hij.
‘Ja, ik had ze nochtans verwittigd.’ zei ik met een benepen stemmetje.
‘Michaël doe me een plezier, trek hier je les uit, geen psychologen meer voor jou.
Aangezien ik een week depressief had rondgelopen tussen haar laatste consultatie en die van mijn psychiater was ik het daar volmonds mee eens.

Categorieën: Gezondheidszorg

6 reacties

Mien · 16 september 2016 op 11:44

Lastig te volgen. Maar dat is vaker met psychologen en psychiaters. Het heeft er natuurlijk ook mee te maken wat voor voer je ze aanbiedt.

StreekSteek · 16 september 2016 op 11:48

Triestige observatie waarin ik niet alles kan plaatsen, Maar misschien hoeft dat ook niet en gaat het alleen maar om een weergave van de beleving. Dat is dan wel gelukt.

NicoleS · 16 september 2016 op 12:24

Het pesten herken ik. Pispaal was ik overal. Ook ik had de hulp van psychologen ingeroepen. Het schrijven op een notitieblok tijdens het gesprek door de hulpverlener verminderde mijn trauma’s niet. Dan was er nog EMDR en iemand die onvoorbereid te werk ging negen van de tien gesprekken, zodat hij zich bij elke aanvang weer verbaasde over mijn kwalen. lekker doen wat je leuk vindt, mediteren en accepteren van je kwaal. Het zij zo. sterkte. 😉

van Gellekom · 16 september 2016 op 12:46

Heel goed! Het komt binnen, en daar gaat het om

Snarf · 16 september 2016 op 13:13

Zielepijn en verdriet goed onder woorden gebracht, Michael. Er over schrijven brengt mogelijk enige verlichting.

Meralixe · 16 september 2016 op 19:59

Oef, het agressief is alvast eventjes weggeëbd uit uw schrijven. Nu probeer ik wel mee te gaan in uw ervaringen maar toch even dit; is het niet zo dat het meer dan normaal is dat, als je dan toch iets van je af te schrijven hebt, puur menselijk gezien, jezelf in het underdog domeintje zult plaatsen? Dit terwijl geloof in jezelf je zo veel verder brengt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder