Ptss

Bevallen. Bevallen schijnt voor mannen ook heel erg zwaar te zijn.
Uit onderzoek van de universiteit van Oxford blijkt dat de mannelijke ouder in de dop posttraumatische stressstoornis oploopt als zijn vrouw een zware bevalling heeft. Angst om zowel moeders als baby te verliezen en machteloos toekijken heeft dusdanig veel impact dat het vergelijkbaar zou zijn met een oorlogssituatie. Mijzelf beschouw ik als veteraan met vier streepjes achter mijn naam.

Als halve neanderthaler begrijp ik de vergelijking wel. Als stoere man ga je op jacht, zorgt dat je familie te eten heeft, bescherm je je familie tegen vijandelijke stammen en dino’s, en vrouwen dienen veroverd te worden met je houten knots. Als je dan aan het kraambed staat en je vrouw ziet lijden, het oude wijze kruidenvrouwtjes is vervangen door een complete brigade dokters en verpleegsters die als een malle rond rennen en Latijnse termen eruit persen, dan word je ook erg bang. Helemaal als de generaal die de leiding heeft over de uitdrijving ook schaapachtig om zich heen gaat kijken, plots opstaat en gaat bellen, op de klok begint te kijken en toch maar eens het setje met scalpels, tangen en andere rvs attributen wat dichterbij schuift.
Sta je dan als man, zenuwachtig, uitgehongerd, vermoeid van het hele dag aan het bed waken over je vrouw, het handje vast te houden van de moeder in spe.

Even een tip voor aankomende vaders, eerst wordt je hand fijn geknepen tot er geen bloed meer inzit, hoe hoger de frequentie waarmee dit gaat hoe dichter je bij de finale bent. Na het knijpen is het moment gekomen om met je andere hand het niet te natte washandje over haar voorhoofd te halen. Niet te snel, niet te langzaam maar zorg wel dat je op tijd weg bent voor ze weer in je hand gaat knijpen.

Maar goed, nutteloos sta je langs de zijlijn, beetje als de reservekeeper van het eerste elftal, altijd aanwezig maar nooit speelminuten, balancerend op de bal van je voeten om toch ook maar de ondertussen aanwezige spierpijn te onderdrukken.

Als je uiteindelijk de jonge spruit in je armen mag sluiten en de witte brigade zich teruggetrokken voel je geluk en trots. Dan vergeet je even de posttraumatische stress. Loop je dit op in oorlogsgebieden krijg je na terugkomst van je missie een weekje bijkomen op therapeutische basis  op Kreta onder professionele begeleiding om te ontstressen en alle gebeurtenissen te verwerken.

De  nieuwbakken kraamvrouw wordt overladen met aandacht in de kraamweken, vertelt honderd keer hoe de bevalling is verlopen. Dat helpt, na ongeveer een jaar zijn alle rampverhalen vergeten en beginnen de eierstokken weer te rammelen.

Dat is het moment waar je als verse vader toch denkt, militaire dienst is helemaal zo slecht nog niet.