Puberperikelen

Dochterlief is aan het puberen. Waar ze me eerst altijd in vertrouwen nam, heerst er nu een soort van onuitgesproken afstand.

Soms, als ik in een moedige bui ben, probeer ik deze afstand te overbruggen. Dan kom ik op haar kamer en wil – zoals vanouds – een gezellig gesprekje beginnen. Vaak kom ik niet veel verder dan de drempel. Dochterlief kijkt dan verveeld van haar laptop op en vraagt liefjes, doch zeer beslist, of ik de deur weer achter me dicht wil doen.

Af en toe, waarschijnlijk meer om mij een plezier te doen dan zichzelf, komt er zowaar een soort van gesprek op gang. Nou ja, gesprek. Praten is in deze periode van een puber blijkbaar zwaar. Dochterlief zou een prima kandidaat voor een groots dramastuk kunnen zijn met haar gezucht en gesteun. Tijdens zo’n ‘gesprek’ leer ik meer van haar non-verbale handelingen dan van haar woorden. En daar sta je dan als moeder.

Soms zie ik het ware karakter van dochterlief tevoorschijn komen. Met een kennelijk onverschillig gezicht verraste ze me van de week met een doosje bonbons. ‘Omdat je zo lief bent mam.’ Om vervolgens zich snel uit de voeten te maken richting haar kamer, naar haar laptop, naar haar ‘gamevrienden’.

Deze momenten koester ik en laten me zien dat ik trots op haar kan zijn. En op mezelf, want blijkbaar blijft mijn opvoeding toch hangen Ze komt er wel, met vallen en opstaan, dat wel. Pubertijd. Het is een heftige tijd waarin dochterlief zichzelf en de wereld leert ontdekken. Vriendjes komen en gaan met de bijbehorende intense gelukmomenten doch vaker nog de huilbuien in de overtreffende trap als blijkt dat de liefde toch niet voor eeuwig blijkt te zijn.

En het vreemde is, dat op een dergelijk moment dochterlief me wel weet te vinden. De toenadering van haar kant is dan overweldigend. Snikkend hangt ze op zo’n moment aan de telefoon en vraagt om raad en daad. Onuitgesproken is haar eigenlijke vraag of ik niet naar huis kan komen, om haar in mijn armen te nemen en te troosten.

Het zit wel goed tussen ons.