Hoewel je zou denken dat het adopteren van een puppy toch anders voelt dan het ter wereld brengen van een kind, zag ik grote overeenkomsten toen ik de kleine pup met natte pootjes uit de door acht broers en zussen bevuilde puppybak optilde. Het is toch bijzonder dat je opeens een levend wezen ontmoet die vanaf dat moment een onderdeel zal uitmaken van het gezin en het dagelijkse leven. Een ferme lik op mijn neus maakte een einde aan de illusie van overeenkomsten.

Wat dan wel weer overeen komt is het noodzakelijke kiezen van een naam, maar daar waren wij snel uit. Kevin, naar het geluid dat het dier vol overgave maakt wanneer je zijn blikveld verlaat. Ik weet niet of het kiezen van een naam voor je kind naar aanleiding van zijn/haar slechte gewoontes een succes zou zijn, maar de ‘bijzondere’ namen uit de schoolklas van mijn zoon doen mij vermoeden dat dit wellicht stiekem toegepast wordt.

Je gaat ook de uitvinding van de luier wel erg waarderen wanneer je pup niet zindelijk is. Met het romantische beeld in mijn hoofd van het naar zwitsal ruikende commode waar wij in geheel relaxte en hygienische atmosfeer een luier konden verwisselen is het even wennen wanneer je hond een aanzienlijk percentage van zijn lichaamsgewicht sterk geurend op je droogloopmat dumpt. De droogloopmat; natuurlijk kiest hij de enige ondergrond in huis uit dat er juist voor is gemaakt zoveel mogelijk vuil op te nemen en vast te houden. Tijdens de gepoogde schoonmaak doet deze dit dan ook voortreffelijk. Jammer dat het niet heeft kunnen verhinderen dat ik deze ‘crime scene’ middels een duidelijk spoor door de woonkamer heb gevonden.

U zult zich wellicht afvragen waarom ik aan een pup begonnen ben, maar om eerlijk te zijn vraag ik dat mij ook regelmatig af wanneer stelletjes vrolijk aan ‘een derde’ beginnen terwijl bij de eerste de relatie sneuvelde en bij de tweede de bankrekening. Maar de stelling omkeren is wat flauw, dus zal ik niet ontkennen dat het keffende bolletje vacht van amper twee kilo, die mij al een aantal nachten wakker houdt, ook een enorme vreugde brengt. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn andere ‘pup’ die inmiddels 6 jaar geleden op de commode lag.

Dit doet mij er aan denken dat het tijd is om een rondje te gaan lopen. Iets waar zowel Kevin als ik een hekel aan hebben, een aardje naar zijn baasje zo blijkt.


6 reacties

Nachtzuster · 3 september 2014 op 23:28

Leuk idee om de geboorte van een pup te vergelijken met die van een heuse baby. Ook leuk dattie Kevin heet. Mijn hond (een homofiel-achtige Schotse herder) heette ook zo. De derde alinea leest wat moeizaam, met name door de lange zin die erin staat. Al met al graag gelezen. Maarre, een hond die een hekel heef aan wandelen? Die moet ik nog tegenkomen.

troubadour · 4 september 2014 op 07:47

Iets meer emotie mag er van mij wel in Fat Tree.
Wanneer je zo’n keffend piesertje, met zijn vlijmscherpe tandjes en zijn ontwormdiarree adopteert, dan gieren die toch door je lijf? Toch met plezier gelezen.

Mien · 4 september 2014 op 07:55

Gefeliciteerd met de geboorte van de jonkies. Kevin in het bijzonder. Een jongetje dus.
Nu maar wachten tot ie tegen een dikke boom kan piesen. Leuke column! :yes:

evil-ine · 4 september 2014 op 12:55

Fijn geschreven, leest vlot. :yes:

FatTree · 4 september 2014 op 13:04

Bedankt allemaal voor het lezen!

Dees · 4 september 2014 op 19:02

Leuk Dikkeboom, het laatste dat ik me van jou kan herinneren is de geboorte van je kind. Dat nu dus al naar school gaat. Time flies.

Leuk verhaal, veel plezier!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder