Q

De hitte van de marmeren stenen, waarover ik door het centrum van de stad geleid word, voelt minder onaangenaam dan het knellen van mijn schoenen. Ik wil naar huis. De vervelende Q in mijn bloed, die mij steeds laat denken dat hij verdwenen is, speelt af en toe nog vervelend op. Een uurtje slaap is het enige medicijn, weet ik inmiddels uit ervaring. Met mijn blik op oneindig fake ik onzichtbaarheid. Denk ik.
“Arta!” Meteen herken ik de stem van Ellen. Shit, ik moest haar nog terugbellen. Zal ik haar negeren? Nee, dat kan ik echt niet maken.
“Hoi Ellen, hoe gaat het vandaag?” Meteen begint ze een heel verhaal af te steken over alles wat in haar leven gaande is. Een nieuwe hond, haar moeder ziek, maar ook weer opgeknapt. Het lukt mij niet om al die spannende details op te nemen.
[i]Ik voel al een briesje door het slaapkamerraam waaien over mijn blote huid.[/i]
“En hoe is het met jou?”
“Moe en erg druk. Vind je het erg als ik weer doorloop? Mail me maar, als je wilt, dan spreken we wat af, oké?”
[i]De haren van de kat kriebelen aan mijn benen[/i]

Het lijkt of elke millimeter van mijn voeten de tegels raakt, iedere stap weer, maar wat wil je? Mijn geestelijk en lichamelijk gewicht is bij elkaar opgeteld minstens 1123 kilo. Een goede reden voor mijn onderdanen om eens flink door te zakken.

“Dat is lang geleden…” Onee.
“Hey Rik, tja, druk enzo, je weet wel”, stamel ik. Het besef dat ik zijn laatste mailtje nooit beantwoord heb, maakt mijn oogleden wat minder zwaar.
“Krijg jij mijn mailtjes wel?” Ik wist het.
“Ja, maar ik stel reageren steeds uit. Sorry.” Mijn schuldgevoel stemt in met een bak koffie op het aangrenzende terras. Nog meer verhalen die ik weer moet vergeten. Gelukkig neemt Rik genoegen met af en toe een glimlach en een knikje.
[i]De geuren van de kruidenplanten op mijn balkon kriebelen mijn neusgaten. Basilicum of rozemarijn? Kan mij het wat schelen: Het ruikt heerlijk.[/i]
Ik gebaar de ober om de rekening. Een paar euro armer en een afspraak rijker vervolg ik mijn weg. Nog twee straten en ik ben uit het centrum. Q wordt steeds lastiger.

Twee gehaaste ‘hallo’s’ en een ‘hoi’ later, voel ik een hand op mijn schouder. Henk. Zijn vrolijke gezicht versombert als hij me aankijkt.
“Q?” Ik knik.
“Kom, ik loop met je mee naar huis.” Zwijgend wandelen we richting mijn woning. Ondanks dat wij elkaar ook al een tijd niet gezien hebben, voelt de stilte prettiger dan praten.
“Ik ben de slechtste vriendin die je kunt hebben.” We staan voor mijn voordeur en ik kan het niet laten om mijn slechte gevoel te benoemen. Een stevige knuffel.
“Lust je koffie?” Dit keer oprecht.
“Ik heb enorm zin in koffie, maar jij gaat naar binnen, alleen, nu.”
“Echt geen koffie?”
“Hup, opschieten. Binnenkort praten we wel weer bij.” Hij begint al zwaaiend van mijn plein af te lopen.
“Dank je wel voor het thuisbrengen”, roep ik met een vreemd klinkende stem.
“Is al goed. Je bent mijn beste vriendin, enne… Als de basis maar goed is, hè?” Een knipoog voor hij verdwenen is. Glimlachend hoor ik zijn woorden aan en loop naar boven. Als de basis maar goed is. Die heeft hij van mij gejat. Ik gebruik het te pas en te onpas bij iedereen die door mij weer eens verwaarloosd is. Echte vrienden hoef je niet dagelijks, wekelijks te zien, zeg ik dan. Wanneer je elkaar na maanden ontmoet en het voelt als gisteren, dán heb je een vriend.

[i]Drie minuten later. Mijn slaapkamer. Tezamen met een kruidige geur waait een heerlijk briesje over mijn blote huid. Even kijk ik op. Er kriebelt iets aan mijn benen. [/i]