Raspaardje (oorspronkelijke versie)

Joost van Wijk is eigenaar van een stoeterij. Hij is klein van postuur, maar de strakke rijbroek en de bijbehorende laarzen geven hem toch het aanzien van een paardenman.
Als hij zich tussen de paarden begeeft en zijn stemgeluid verheft, spitsen de viervoeters hun oren. Zo maakt Joost van Wijk zich groter dan hij eigenlijk is.
Die houding zou niet nodig moeten zijn want in deze wereld is Joost in de loop der jaren een autoriteit geworden.
Opgegroeid als jongste zoon in een boerengezin krijgt Joost al vroeg met paarden te maken.
Hij heeft als kleine jongen diep ontzag voor het trekpaard van zijn vader. Zijn oudere broer rijdt zonder zadel op het beest terwijl het voor de hooiwagen loopt. Hij plaagt vanaf die hoogte zijn broertje graag een beetje. ‘Hé knul, je zou wat meer roggebrood moeten eten, daar groei je van.’  Voor Joost in zijn blauwe overall en op gele klompjes legt dat een extra accent op zijn geringe lengte.

Op school vergaat het hem niet veel beter. In de klas moet hij op de eerste rij zitten om de meester en het bord goed te kunnen zien. Het weerhoudt hem van spieken en stiekem kattenkwaad uithalen. Hij gedraagt zich als het braafste jongetje van de klas.
Op de middelbare landbouwschool blijkt hij één van de betere leerlingen te zijn en daar groeit Joost behoorlijk van. Het studeren gaat hem makkelijk af, hij haalt hoge cijfers en is altijd bereid zijn studiegenoten te helpen. Zo leert hij geleidelijk aan, door de waardering die hij ondervindt, dat respect niet in lichaamslengte zit. Hij neemt steeds meer een zelfverzekerde houding aan.

Als hij de kans krijgt paardrijlessen te nemen in de manege in de buurt, is hij daar regelmatig te vinden. Joost blijkt talent te hebben en hij besluit van de paardenwereld zijn beroep te maken. In korte tijd haalt hij alle diploma’s die nodig zijn om een manege te kunnen leiden. Daarnaast stort zich vol overgave op zijn lust en zijn leven, lesgeven. Joost kan op deze manier, als strenge leermeester, zijn gezag laten gelden. Hij zet de paarden en hun ruiters naar zijn hand. Wie van Joost les krijgt leert paardrijden.
Als hij de manege kon overnemen lijkt zijn geluk compleet. Toch knaagt diep in Joost nog altijd het gevoel van de kleine man en de drang tot meer presteren blijft hem achtervolgen.

Wanneer hij de gelegenheid krijgt een hengst van het Friese Stamboekras te kopen aarzelt hij niet lang om tot die aanschaf over te gaan. Hij traint net zo lang met het dier tot ruiter en paard een perfecte combinatie in de dressuur vormen en schrijft in voor alle wedstrijden die er in de regio georganiseerd worden. Joost vult zijn prijzenkast en zijn imago aan.
Hij dwingt respect af in zijn prachtige kostuum, zwart jasje, spierwitte plastron en dito broek. Kijk hem fier in het zadel zitten op zijn krachtige paard.
Iedere wedstrijdganger weet, als Joost van Wijk en Hero in de ring komen gaan zij met de eer strijken.

Vanuit de fokkerij is er veel belangstelling voor zijn paard, maar Joost is niet van plan Hero te verkopen. Hij heeft genoeg verstand van paarden en van alles wat daarbij komt kijken om naast de manege een eigen fokstal te beginnen. Ook bij deze werkzaamheden houdt de kleine man hem gezelschap. Vaak heeft hij het gevoel dat een koper denkt een loopje met hem te kunnen nemen.
Dat zorgt ervoor dat hij tijdens de handel niet over één nacht ijs gaat. Het spel van ferme handjeklap krijgt hij steeds beter onder de knie. De handelaren daarentegen laten elkaar weten dat je met Joost van Wijk heel goed zaken kunt doen.
Hij is een man met veel aanzien geworden. Jammer dat hij dat zelf niet ziet.

Een deel van dit verhaal was basis voor de co-column met Mien