Ratio versus emotie

“Het liefst wil ik hem helemaal eruit laten halen” Ik hoor het mijzelf zeggen. Heel kalm en resumerend. Een logische conclusie is het. Het is slechts een orgaan zonder nog enige functie. Nu niet en in de toekomst niet. Het enige wat dit orgaan mij voor de toekomst kan brengen is ellende. Een tijdbom welke ik dus liever kwijt ben dan rijk. Zo logisch en al regelmatig overdacht. En toch, terwijl ik dit mijzelf hoor zeggen schiet er een enorme brok in mijn keel. Ik voel het ongewenste, nieuwe onderdeel van mijn keel opzwellen en mijn traanklieren met veel overtuiging activeren. Ik schiet van de kant af in een poel met emoties. Met veel moeite slik ik deze verrassende emotie weg. “Waarom reageer ik zo? Hier heb ik al vaak over na gedacht. Altijd zonder enige vorm van twijfel, altijd zonder enige vorm van emotie.”
Dan klinken daar opeens de woorden van mijn arts. Ze trekken me het laatste stukje terug op het heldere, rationele droge. Hij is het hier vast niet mee eens. Ik zal me dus klaar moeten maken om mijn beslissing te verdedigen. Mijn helderheid is weer terug, mijn oren en denkvermogen gespitst. “Dat lijkt me een zeer verstandige beslissing, zeker met jouw verleden en dat van je familie. Je moeder had de ziekte, je tante ook en dan zijn er nog wat familieleden gestorven aan kankeraandoeningen. Het hoeft niet zo te zijn dat jij hierdoor meer kans maakt op baarmoederkanker, maar je hebt vaak klachten. Je weet erg zeker dat je geen kinderen meer wilt, bent inmiddels de 35 gepasseerd. Ja, al met al lijkt me dit een verstandige beslissing.” En hup, daar is ie weer, terug van eigenlijk nog niet echt weggeweest. Een brok zo groot dat het ademhalen ineens niet meer als vanzelfsprekend lijkt te lukken. Ik hoor de woorden nog doorgaan. Ik knik bevestigend wanneer de keuze van het ziekenhuis wordt genoemd. Hoor hoe de medisch kundige vingers over het toetsenbord van de computer ratelen met als doel een verwijsbrief te verwoorden. Hoor mijzelf nog eens instemmend “Ja, prima, heel fijn” zeggen. Knik nog eens, glimlach nog eens. Ik geef mijn arts een hand en bedank hem. Vervolgens loop ik ogenschijnlijk kalm naar zijn assistente en neem de verwijsbrief van haar met wederom een glimlach in ontvangst ( waar haal ik hem vandaan?) “Het ziekenhuis belt je straks thuis op om een afspraak met je te maken.”Hoor ik de assistente zeggen. “Straks? Thuis? Dat zal lastig gaan, ik moet nu naar mijn werk.”weet ik nog onverklaarbaar helder uit te brengen. “Zou je dat wel doen?”Vraagt de assistente mij zorgelijk. “Het is niet niks. Ik zou maar eerst even bijkomen thuis. Even een kopje thee of zo, hè? Geef het maar wat tijd hoor.” Als verdoofd loop ik naar mijn auto. Met een diepe plof en een even diepe zucht land ik op mijn stoel achter het stuur. Ik aai zachtjes over mijn buik. “Ratio versus emotie, welke wint? ” Dan is daar toch die traan. Langzaam voel ik hoe hij over mijn wang zijn weg naar mijn kin aflegt. Hij neemt een diepe ademteug en springt. Met een zacht “spat”geluidje plonst hij op mijn hand welke nog altijd op mijn buik ligt. “Gelijkspel”zo besluit ik. “Bedankt voor het geven van mijn mooie dochter,bedankt, ..dag… “