‘Zo’n compleet uitgerangeerde, overwerkte, verlepte moeder? Mij niet gezien!’ Een zes jaar jongere stem weerklinkt in mijn gedachten. Destijds was ik dan ook heilig overtuigd van dit veronderstelde feit. Iets zodanigs zou mij eenvoudigweg niet gebeuren. Daar ben ik immers zelf bij. Inmiddels is mij het tegendeel wel bewezen. Ik ben er nog bij. Verlept, uitgerangeerd en overwerkt. Terneergeslagen, door mijn persoonlijke onvrede, begeef ik mij naar de huiselijke wasplaats. Opgelucht slaak ik een zucht wanneer de lamp het spontaan begeeft. Toch nog weet een andere spiegel mij neer te sabelen met niets minder dan de keiharde realiteit. Wat is er door mijn hoofd gegaan toen ik vanmorgen het huis verliet. Onder ieder oog aanschouw ik zeker drie wallen, welke begerig een tube crème per week opzuigen, zonder ook maar enige aanstalten te maken tot een spoedig vertrek.
Zichtbaar getroffen door het schokkende spiegelbeeld besluit ik de grauwe teint, van mijn gelaat, te bestrijden met een overdosis cafeïne. Tot op heden is het mij onbekend of dit de dofheid van mijn voorkomen ook daadwerkelijk heeft kunnen bevechten. Ik vraag mij af of scherven nu geluk brengen of juist zeven jaren rampspoed.
Het is waarneembaar. Ik ben de jongste niet meer. Oud ben ik nog zeker niet. Eerder deze week, trof ik iemand in de winkel. Dat gebeurd wel vaker is een logische reactie. Ik heb hem twintig jaar geleden voor de laatste keer gesproken. Een dergelijk besef is niet bevoordelijk voor het ego.
Echter, een mens is pas oud wanneer spijt de plaats inneemt van dromen. Spijt heb ik niet. Dromen te over. Het meest beangstigend zijn de dromen waarbij je weet dat je droomt maar niet kunt ontwaken. Zo een droom is ook het leven.
5 reacties
Boukje · 26 februari 2012 op 00:09
Ik heb eerst eens wat van je vorige stukjes gelezen.
Ik vind ze allemaal behoorlijk verward, negatief en depresief. Misschien is het voor jou een goede uitlaatklep maar voor mij niet zo fijn om te lezen. Er is niets mis met de donkerte maar hier en daar een lichtpuntje zou de boel in balans brengen. Is mijn bescheiden mening hoor. 🙂
Libelle · 26 februari 2012 op 10:25
Je haalt veel aan en benoemt dingen die voor de lezer niet herkenbaar zijn. Waarom zou iemand spreken, die je twintig jaar niet gezien hebt, slecht zijn voor je ego? Je vraagt je af of scherven nu geluk brengen of zeven jaar rampspoed.
Wat is er dan in scherven uiteengespat, zeven jaar geleden? Zulke dingen. En dan drie wallen, is eentje niet erg genoeg?
arta · 27 februari 2012 op 14:54
Mooie zin:
[quote]Onder ieder oog aanschouw ik zeker drie wallen, welke begerig een tube crème per week opzuigen, zonder ook maar enige aanstalten te maken tot een spoedig vertrek[/quote]
U-queen, je schrijft prachtige zinnen, die hier en daar wat onsamenhangend worden verweven, maar desondanks lees ik je altijd graag!
pally · 27 februari 2012 op 15:30
Je beschrijft de schok van het plotseling waarneembaar ouder worden goed. Alleen die ontmoeting na 20 jaar had je m.i. iets meer moeten uitwerken. Nu zeg je daar niks mee, waar de lezer iets mee kan.
De sfeer heb je goed getroffen. :wave:
groet van Pally
Mien · 28 februari 2012 op 17:19
Nog nooit meegemaakt dat iemand koffie op zijn gezicht smeert. Vast een nieuwe trend. Zoals mannen die hun nagels transparant lakken (à la Depp en Beckham) en mensen die biodrankjes drinken i.p.v. cola en sinas. Mensen die gezouten kruidenboter inwisselen tegen groentesmeerseltjes. O ja, en vrouwen met vuurrode lippenstift (à la Monroe) en een perfect geknipt kapsel zijn ook erg trendy.
Mien visiesagist (nieuw werkwoord 😆 )