Het is gebeurt, ik heb het echt gedaan. Nooit gedacht dat ik het ooit zou durven, dat ik de megastap zou durven zetten om een sportschool binnen te stappen en te zeggen: “Hallo, ik wil sporten want ik ben te dik”. Het begint met het zelfbesef om te zien dat Lees verder…
‘Goedemiddag meneer, kan ik u helpen?’ Ik zet net een poot in de kledingzaak en hop, daar komt ze al aangehuppeld. ‘Ik weet het niet, wat kan je zoal?’ vraag ik het jonge ding dat mij met een loopse blik aan kijkt waar ik puberaal verlegen van word. Ze heeft Lees verder…
De week voor oud en nieuw was een week van gezinshereniging. Zowel Liesje, Debby als ik hadden vrij van werk en school. Debby had daardoor ruim de tijd om te MSN’en, waarmee ze overigens de voorliggende weken ook al meer dan gemiddeld bezig was. Voor mij betekende dat, naast de voorgenomen gezamenlijke uitstapjes, tevens de start van een reeds wekenlang gekoesterde droom: het reviseren van twee speakerboxen.
“Pfft, lig jij nu wéér naast me? Ik heb je al zo vaak gezegd dat je welkom bent op me, onder me, desnoods aan me, maar ik wil je niet naast me.”
Ik kijk mijn bedgenoot aan. Boos. Argwanend. Hij geeft geen antwoord, rommelt alleen nors. Letterlijk en figuurlijk stom. Het maakt mij misselijk.
Telkens als ik ze uitblaas blakeren ze zwart na. Ik snuif de zwavel zoetjes op. Terug stoppen in het doosje mag slechts omgekeerd. De zwaluw brandt anders zijn staart. Het is alsof de duivel ermee speelt. Het gaat namelijk bijna altijd mis. Mijn vingers kleuren zwart van gruis, als ik de stokjes rood op zwart, in het veel te kleine doosje, telkens opnieuw sorteer. Ik vloek en tier en gruwel. En toch zijn ze onmisbaar die kleine zwavelstokken. Ze zijn mij dierbaar, mijn lichtbrengers in grote duisternis.
