Onderbuikgevoel

“Pfft, lig jij nu wéér naast me? Ik heb je al zo vaak gezegd dat je welkom bent op me, onder me, desnoods aan me, maar ik wil je niet naast me.”
Ik kijk mijn bedgenoot aan. Boos. Argwanend. Hij geeft geen antwoord, rommelt alleen nors. Letterlijk en figuurlijk stom. Het maakt mij misselijk.
De dag slecht begonnen, stap ik uit mijn warme bed. Kijkend in de spiegel besef ik dat hij me geen goed doet. Een weerzinwekkend spiegelbeeld staart terug. Mijn ontbijt sla ik over. Een kop karamelkoffie druipt mijn maag binnen en komt vergezeld door zuur binnen een half uur weer terug. Grauw stap ik op mijn fiets naar mijn werk. Even afleiding.

“Eet jij niets?” vraagt een collega, terwijl ik tegen mijn lunch zit aan te hikken. Eén hapje van de gezonde ‘volkorenboterham met niks’ heeft zijn weg naar mijn slokdarm al gevonden. Slokdarm. Een vies woord. Alsof hij altijd honger heeft. Mijn zin in eten is vergaan. Het dienblad gaat onverrichter zaken terug.

Tegen drie uur ’s middags verspreidt een wee gevoel zich door mijn lichaam dat zich omzet in een allesoverheersende trek. Mijn benen voelen aan als zigzaglijnen. Bureaus draaien om mijn hoofd. Ik moet eten. Het moet. Vanuit mijn kluisje tover ik een rijstwafel tevoorschijn. Voorzichtig breek ik één rondje af en laat het smakeloos door mijn mond dwalen. Wanneer ik het doorslik is er even opluchting, gevolgd door een genegeerde roep om meer. Net als mijn lichaam, sleept ook de dag zich langzaam, erg langzaam voort.

Traag fiets ik om vijf uur weer naar huis, mezelf overtuigend dat het eigenlijk wel meevalt. ‘Een vrouw zonder buikje is geen echte vrouw’, ‘Eigenlijk zie ik er best goed uit’ en de knipoog van een aardige automobilist, die, met gevaar voor eigen leven, op de rem trapt om mij over te laten steken, geven de doorslag. Wat doe ik mezelf aan?

[i]Eén of twee keer per jaar overvalt het me: Ontevredenheid. Over alles en nog wat, maar vooral over mijzelf. Gelukkig wordt de tijd tussen ontkenningsfase en het ‘oh-is-dat-het-weer’-moment steeds beperkter. [/i]

“Zal ik friet meenemen, jongens?” roep ik tegen de telefoon, die aan de andere kant op speaker staat. Natuurlijk hebben de kinderen geen bezwaar. Vlug neem ik de bestelling op en rijd een paar minuten later met mijn calorieënbom naar huis. Héérlijk. Frites speciaal!

Wanneer ik diezelfde avond in bed lig, begrijp ik niets meer van mijn zeurgedrag van die ochtend. Lachend aai ik even over mijn buik en fluister: “Je mag bést naast me liggen, hoor!”