Het is gebeurt, ik heb het echt gedaan. Nooit gedacht dat ik het ooit zou durven, dat ik de megastap zou durven zetten om een sportschool binnen te stappen en te zeggen: “Hallo, ik wil sporten want ik ben te dik”. Het begint met het zelfbesef om te zien dat je dik bent. Dat klinkt heel stom, dat weet ik, maar als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf, zoals ik altijd al was. Maar maak op dat zelfde moment een foto en ik zie een volgevreten dikke kerel die het er flink van heeft genomen de laatste jaren.
Maar er iets aan doen? Waarom zou ik? Ik heb toch verder geen klachten? Gelul! Natuurlijk heb ik die wel en natuurlijk hijg ik als een molenpaard als ik nog maar een trap zie en natuurlijk schaam ik me kapot als ik op het strand met moeite omhoog kom, naar het water waggel, om bij het uit het water komen de mensen verbaast te zien kijken hoe die walvis ineens pootjes heeft gekregen. Maar dat ga ik natuurlijk tegen niemand zeggen. Als ik een hellende straat oploop heb ik duizend smoezen om even stil te blijven staan en stiekem op adem te komen. Van een steentje in mijn schoen tot een leuke etalage. Maar ik zal nooit toegeven dat ik mijn hart voel bonzen, dat ik bijna stik. En natuurlijk heb ik diëten gevolgd, ik ken ze allemaal. Maar ik had altijd wel een excuus om te stoppen. Tot ik begin juni naar mijn kinderen keek en dacht: “Waar ben ik verdomme mee bezig?” Vanaf die dag heb ik mijn dagelijkse calorie-inname met 75% vermindert. Ik eet ineens ook fruit, wat ik dus jarenlang niet heb gedaan. Ik ben ook meteen elke dag gaan zwemmen. Gewoon een half uurtje baantjes trekken. Niet echt spannend, maar wel een begin van bewegen.
En dan vandaag voor het eerst een sportschool van binnen gezien. Gelukkig was ik de enige atleet en had ik afgesproken dat ik begeleiding zou krijgen. Voor mij zag die apparatuur er namelijk uit als een soort middeleeuws martelwerktuig. Ik was ook bang dat ik op sommige zaken verkeerd om zou gaan zitten. Maar uiteindelijk heb ik een topmiddag gehad, wordt mijn programma voorzichtig opgebouwd, want voor de huidige Olympische spelen ben ik nu toch te laat, en weet ik nu al dat ik morgen ga verrekken van de spierpijn. Ik ben nu, 2 maanden later, 15 kilo kwijt, maar heb er nog veel meer te gaan. Op naar het lichaam van een jonge God.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
7 reacties
Mien · 22 augustus 2016 op 13:06
Heel veel succes met deze queeste. Ben benieuwd hoe je nieuwe avatar er over een paar maanden uitziet. Als Harry Nak? Zou mooi zijn. Dik voor mekaar. ?
Nummer 22 · 22 augustus 2016 op 14:16
Volhouden! U zult de Adonis worden en alle ogen gaan ineens naar U , de nieuwe held, de “six pack”en alle ander superlatieve en bewonderingen van de Obsitas Naturisten Vereniging, die elkaar wegduwen omdat de ene buik de andere in de weg zit, het gezichtsveld belemmert en het fluiten der bewonderaars niet door de gehoororganen kan laten doordringen. U wordt lid van TEAM NL Tokio 2020 en alle geisha’s dringen zich aan om met u – geheel uw naam eer aan doet – in het oranje op de foto te gaan en met uw sushi willen gaan eten ( dat kan dan weer, dat grammetje meer maakt dan niet meer zoveel uit). U wordt de multi olympische deelnemer op de onderdelen waar de ander Team NL deelnemers het laten liggen, gaan vallen, bijna verdrinken of met de hockey stick en kogelslinger hup hun medaille kansen ( als die er kunnen zijn) zien slinken tot een blik op uw hals, waar u bijna bezwijkt onder het gewicht van het goud, zilver en brons. U bent, kortom, goed bezig.
Jan van Oranje dus in Oranje, maar uh eh wel nog 4 jaar doorzetten. De jaarlijkse haringtest en oliebollen test zal echter voor u een ware beproeving worden, maar dit laatste en al het bovenstaande geheel terzijde. Waarvan dan maar akte!
Super column!
Bhakje · 22 augustus 2016 op 14:51
Mooi geschreven, herkenbaar voor velen denk ik. Met plezier gelezen.
Zelf moet ik nog veel extra eten en stukken minder bewegen om het lichaam van een God te verwerven (Buddha).
NicoleS · 22 augustus 2016 op 15:05
Knap gedaan Jan. Zowel de column als de kilo’s kwijtraken.
Esther Suzanna · 22 augustus 2016 op 15:18
Een troostrijke gedachte is dat diegenen met ‘volume’, die ‘robuustheid’ kunnen omzetten in spiermassa. De krielkippen onder ‘ons’ zullen het moeten doen met verstevigde pezigheid tenzij ze anabolen gaan slikken hetgeen beide een stuk minder aantrekkelijk is.
Compliment voor column én sportieve prestaties!
StreekSteek · 22 augustus 2016 op 15:55
De zelfreflectie/confrontatie is prachtig beschreven. Dat je daarna van je dagen zure appels maakt, is ook je eigen schuld…
Frans · 22 augustus 2016 op 17:07
Mooie column. Indien de ik persoon en de schrijver een en dezelfde zijn proficiat met de 15 kilo in 2 maanden. Dat zijn olympische cijfers. Ik hoop wel dat u zich beseft dat spieren zwaarder zijn dan vet. Dus als u aan het trainen slaat, kon u wel eens aankomen. En om tijdens de spelen in Japan bij het inheemse vrouwelijk schoon in de smaak te vallen kunt u beter aankomen dan afvallen. Sumo worstelaars zijn daar immers de keizers van de sport. De ooit heel populaire Blubberdales zijn vergeleken met die Japanse sportes magere Heinen.