SH! – Baobabfineer en de leermeester – 1/2

De week voor oud en nieuw was een week van gezinshereniging. Zowel Liesje, Debby als ik hadden vrij van werk en school. Debby had daardoor ruim de tijd om te MSN’en, waarmee ze overigens de voorliggende weken ook al meer dan gemiddeld bezig was. Voor mij betekende dat, naast de voorgenomen gezamenlijke uitstapjes, tevens de start van een reeds wekenlang gekoesterde droom: het reviseren van twee speakerboxen. In 1989 had ik een zeldzame tweedehands set high end speakers gekocht die ik na een lange onderhandeling ergens in Assen kon komen halen en betalen.
Om de gehavende behuizing van mijn verzamelobjecten weer blinkend te krijgen, nam ik mij voor de gehele boxoppervlakken te schuren en opnieuw te lakken. Bij de locale knutselmarkt, ‘De Malle Pietje’ genaamd, had ik daarvoor een potje blanke lak, grof schuurpapier en een kwast gehaald.
De verkoper van het doe-het-zelf winkeltje bleek een kenner van fineer. Vanaf het moment dat ik hem had meegedeeld dat de lak bestemd was voor op baobabfineer, barstte hij los in een overdaad van ongevraagde adviezen. Zijn laatste advies afsluitend, vroeg hij waarop het fineer was aangebracht. ‘Op speakers van het merk Goodman,’ antwoordde ik hem terughoudend.

‘De GM-4…? De jubileumversie van de Goodmans B-2 speakers? Met dezelfde rotan voorkant, alleen dan niet met dat saaie eiken fineer omgeven… Ja, dat moet wel,’ onderbrak hij zichzelf. ‘Special Edition. Alleen die waren voorzien van baobabfineer. Erg zeldzaam! Gebouwd begin ’80. Heb ik ook gehad. Maar ik heb ze weggedaan en daar heb ik nog steeds veel spijt van.’

De reden van het wegdoen ontwijkend, vroeg ik de verkoper om grof schuurpapier, blanke lak en een kwast. ‘Grof schuurpapier en blanke lak!?’ Herhaalde hij mij. ‘U gaat ze niet politoeren? U moet ze eigenlijk eerst zeer licht met de nerf van het fineer mee opwrijven met het fijnste schuurpapier. Daarna afnemen, waarna u ze met een ruwe doek tegen de nerf in, met deze fineerolie inwrijft. Het is slechts geschikt voor enkele hardhoutsoorten. Ook voor baobabfineer.’ De verkoper hield mij met knikkend hoofd een minipotje met een maxiprijs voor ogen. Maar ik hield voet bij stuk en herhaalde mijn boodschappenlijstje.
Er ontlook bij de verkoper enige argwaan over mijn speakerpassie. Maar verkoper die hij was, maakte hij pas langs de schappen en greep om zich heen. Met een tas vol meuk en 25 euro armer verliet ik De Malle Pietje en ging op huis aan. Eenmaal thuis ontdeed ik de speakers van hun kleedje en de porseleinen kitsch. Na ontkoppeling beloofde ik mijzelf morgen als eerste de precaire klus te gaan klaren.

Tijdens het avondeten vertelde ik Debby van mijn plannen met de speakerboxen. Zoals in iedere gezonde relatie tussen man en vrouw had ook ik mij schuldig gemaakt aan een aankoop van veel te opzichtige audioapparatuur. Ik meende mijn meisje daarin tegemoet te komen door de speakers uiterlijk weer tot in nieuwstaat te reviseren.
Zonder na te denken bood ze mij daarbij haar hulp aan. Wanneer ik die avond bij Luuk op bezoek zou gaan, zou zij alvast de speakers gaan schuren. De volgende dag hoefde ik ze dan alleen nog maar te lakken. Deze spontane voorstellen waren voor mij de krenten in de pap van onze gedeelde liefde. En door haar hand te pakken bevestigde ik mijn akkoord. Haar antwoord daarop geschiedde eveneens zwijgend, vergezeld gaande van een onvoorwaardelijke glimlach.

Die avond bij Luuk verliep zoals alle andere avonden bij Luuk. Al vroeg hij zich dit keer wel meer dan anders hardop af wat ik toch in mijn partner zag. Oftewel ‘Kabaal’, zoals hij Debby noemde. Haar voorspelbaarheid stond voor hem gelijk aan wasprogramma ‘B’ van een willekeurig merk wasmachine.
Pas vanaf het moment dat ik hem vertelde over onze gezamenlijke voornemens om de speakerboxen te gaan schuren en lakken, draaide zijn vendetta om en liet hij het onderwerp ‘Debby’ los. Mijn poging tot uitleg van een weldegelijke balans en liefde in mijn leven stokte bij het noemen van een set speakerboxen. Hij was namelijk sinds de aanschaf verliefd op mijn speakers. ‘Schuurpapier en blanke lak!?’ onderbrak hij mijn minieme monoloog over de huiselijke symbiose. ‘Ga je die niet politoeren dan?’ Vervolgde hij alleswetend. ‘Daar gaat het nu niet om,’ trachtte ik hem nog terug te leiden. ‘En ja, ik ga ze schuren en lakken. Whatever…’

Na een kansloze discussie over lak- en houtsoorten besloot ik op te stappen. ‘Zal ik Debby nog de groeten doen van je?’ grapte ik, al wegrijdend van zijn voordeur. ‘Naakt bij de grens zetten, dan krijgen we nooit meer oorlog!’ gilde Luuk mij door de stille straat na. ‘Nou, nou, nou,’ corrigeerde ik hem nog zachtjes, waarna ik de hoek om fietsend huiswaarts keerde.
Bij thuiskomst op het voorplecht overviel mij de rust van thuiskomen. Het huis was donker en keek mij vredig aan. Door het raam zag ik in het zwarte gat dat Debby mijn thuiskomst niet had gehaald. Ook achter het raam boven in de voorpui brandde er geen licht meer. In de woonkamer stonden mijn speakers half in het gele licht van de straatlantaarns. Ze zagen er mooi blank opgeschuurd uit. Door de voordeur heen gaf ik een knipoog naar boven en voorzag mijzelf in de keuken van een nachtmutsje.

Vanuit de keuken liep ik met een cognacje de woonkamer in en schakelde het licht aan. Doch nadat ik op de plaats genageld met de schakelaar nog tussen de vingers plusminus vijf seconden het schouwspel had waargenomen, schakelde ik het licht weer uit. Terug in de keuken draaide ik mijn waarneming eerst een aantal keren af, alvorens ik besloot om het zojuist verlaten strijdtoneel opnieuw te betreden.
In de woonkamer stonden mijn Goodman speakerboxen op een wild golvende zee van besmeurde kranten. Debby had, naar het zich liet aanzien, toch maar besloten om ze van boven tot onder helemaal wit te schilderen. Op de glazen salontafel prijkte een grote pot merkloze verf, voorzien van het label ‘Superdek dorpelwit’. Het soort verf waarmee in de bouw buitenhout definitief wordt afgelakt. De deksel lag als een vereeuwigd viltje naast de pot met de verkeerde zijde op de glazen tafel gelegd. Daarnaast lag een aan het glas vastgezogen blokkwast. En weer daarnaast stond een lege fles sherry. Ik werd bevangen door een beetje wee spasmodisch gevoel in de maagstreek.

De buitenkanten van beide boxen bleken in korte willekeurige kwastslagen dichtgesmeerd te zijn met dorpelwit. Zelfs de rotan voorkanten waren bedeeld met een zweem slecht weggeveegde witte verf. Voorzichtig pakte ik één van de boxen beet en kantelde deze. Mijn handen zogen zich als vanzelf vast in de verf. De onderkant van de box had de letters van de krant in spiegelbeeld gekopieerd. ‘In Ruurlo had een man op een camping zijn echtgenote vermoord. Daarna had hij een groot gedeelte van de camping in as gelegd’, las ik rechts van het midden op de onderkant van de speakerbox. De flits die mij souffleerde om Luuk te bellen overrulede ik met een volgende flits. Luuk zou mij immers, ook op dit tijdstip, zonder inspraak komen halen wanneer ik hem hiervan op de hoogte had gesteld. Mijn ontsteltenis overslaand verliet ik de woonkamer, liep naar boven, poetste het tandgat, kleedde mij uit en nam plaats naast de dader.

Na een onrustige nacht waarin vele basale vragen over het leven mij wakker hielden, ontwaakte ik uiteindelijk zonder Debby aan mijn zijde. ‘Ben na het avondeten thuis. Melissa is bij m’n moeder’ stond er onder de kerstleus op het krijtbord in de keuken gekrast. De definitieve slotnoot was met dat ene zinnetje ingezet. Nog meer dan ik me op dat moment kon beseffen.
Rancune was juist nu een slechte raadgever, maar de verleiding stond op de automatische piloot en liet zich door niets of niemand meer inbinden. In nog geen kwartier stond ik gedoucht, gekleed en gekamd bij de voordeur, klaar om af te reizen naar De Malle Pietje.