Regen

De pantserhouwitser, een stukje oorlogsvernuft dat zijn weerga niet kent, wierp met een stevige knal een raketgranaat de Afghaanse omgeving in. Boem. De Afghaanse families in de verre omtrek duiken van schrik onder de tafels. Daar zul je de opbouwmissie van de Hollanders weer hebben. Altijd oppassen. Maar de houwitser werd niet afgeschoten om aan te vallen. Ook niet om te verdedigen. Ook werd er niet preventief geschoten. Preventief schieten. Het schijnt te bestaan. Dat is zoiets als, we schieten je al vast dood om te voorkomen dat je ons dood schiet. Tsja, dat is ook een opvatting. Om veilig op te bouwen moet je soms ruimte maken. Het was dus geen gevecht of inleiding op een gevecht. Niets van dat alles. De houwitser werd afgeschoten als startschot. Het startschot voor de enige echte Kamp Holland Marathon. Zondag 5 april vond die plaats. Iedereen was gelukkig gelijk weg. Een valse start moet je niet hebben lijkt me met zo’n startpistool. Velen deden mee. Ook mevrouw Gerda Verburg, de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. Wat haar aanwezigheid rechtvaardigde is een raadsel. Veel paling zwemt er niet in Afghanistan. Wel is mevrouw Gerda een liefhebster van de marathon. Ze loopt graag hard, buiten werktijd. Een bedrijfsuitje zullen we maar denken.
Naast mevrouw Gerda deden er ook een paar Afghanen mee. Slechts enkelen. Hardlopen is van origine namelijk geen volkssport in Afghanistan. Volgens commandant Task force Uruzgan Tom Middendorp zijn de Afghanen daarom niet heel erg positief over de marathon. ‘Toch doen er meer Afghanen mee dan ik had durven hopen.’ Fanatiek zijn ze volgens hem ook. ‘Ik werd zelfs ingehaald door een Afghaan die op blote voeten rende.’ Men heeft in Afghanistan de afgelopen decennia natuurlijk wel geleerd om hard te lopen. Maar meestal de korte afstand. Heel spannend en met heel veel startschoten.
De marathon heeft niemand overigens uitgelopen. Deze werd na twee uur afgebroken. Het was te gevaarlijk. Het regende.