Ritme van de regen

In Nederland regent het vaak genoeg, maar dat is niet erg als je lekker warm en knus met je familie binnen zit. In de winter in Santiago zijn warm en knus vaak ver te zoeken. En voor de eerste keer maak ik er echte regen mee. Ze zeggen dat het hier gedurende een week per jaar aan één stuk door regent. Nou, dan moet dat deze week zijn. Om zes uur ’s ochtends word ik wakker van het onophoudelijke geklater op de metalen afdakjes boven mijn ramen. Ik sta op om te kijken of er niet ergens een lekkage is, dat zou me niet verbazen in dit oude appartement waar altijd wel iets aan mankeert. Maar dat blijft me gelukkig bespaard.

Binnen is het droog, maar koud. Ik kruip weer onder mijn drie dekens, maar kan de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten gaan terug naar al die keren dat ik wakker lag als het stormde en de takken van de boom in ons rommelige voortuintje tegen het raam sloegen. Ik, doodop maar zonder de slaap te kunnen vatten, koud en bezorgd. Mijn ex, zich onbewust van welke ellende dan ook, comfortabel ronkend aan mijn linkerzijde. Die tijd is voorbij nu. Het is lang geleden dat het zo regende als vannacht. Dan schiet me dat liedje van Rob de Nijs te binnen.

[i]Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam / ’t ritme van de eenzaamheid
De regen zegt we waren zo gelukkig saam / maar nu is dat verleden tijd[/i]

Vroeger haalde ik ze allemaal door elkaar. Rob de Nijs, Robert Long en Benny Neyman. Eén pot nat: allemaal van die types voor strakke leren broeken en zo’n fout oorbelletje. Na wat jaren puzzelwerk heb ik nu door hoe het zit. Benny Neyman is die enge blonde. Robert Long is vorig jaar overleden. En Rob de Nijs is diegene waarvan onlangs bleek, dat hij de rotzooi en viezigheid in het huis van zijn ex op de foto had gezet. Je moet er toch niet aan denken je eigen verslonsde interieur in de [i]Privé[/i] terug te vinden? Maar Rob beweert dat publicatie absoluut niet zijn bedoeling was. Die dode muis krijgt vast nog wel een staartje…

Wanneer ik eindelijk weer rust vind, slaap ik een gat in de dag. Natuurlijk niet zonder de nodige totaal onsamenhangende dromen, waarin geheel willekeurige combinaties de revue passeren: regen, Rob de Nijs, dode muizen, mijn ex, koude voeten en de veren van het matras die mijn heupen bont en blauw laten aanvoelen. Het is kwart over elf als ik eindelijk mijn ogen open, en het regent nog steeds pijpenstelen. Zuchtend sleep ik mezelf het bed uit, op naar een nieuwe halve dag vol uitdagingen. Overal ligt stof, de wasmand is alweer vol en de koelkast schreeuwt om hulp. Ook de badkamer en het keukentje zijn al veel te lang toe aan een flinke schoonmaakbeurt. Maar gelukkig heet mijn ex geen Rob de Nijs.