Robben

Het is weer eens zover.
Arjen Robben hoeft maar gras te ruiken of er knapt, breekt, scheurt, of verrekt iets in dat frêle lichaam dat meer geschikt lijkt voor figuurzwemmen of kunststoten.
Elke keer als Robben een passeerbeweging maakt, houd ik mijn hart vast, elke keer als hij aanzet om buitenom te gaan sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Pas op voor dat polletje Arjen, kijk uit, achter je! Vaak is het gelukkig ook aanstellerij. De gezichten die Robben trekt als hij getackled wordt. De doodstrijd die zich afspeelt op dat toch al wat zorgelijke, ouwelijke gelaat. Het wijzen naar de scheidsrechter, het grijpen naar de enkel of de knie. De razende verontwaardiging als de vrije trap uitblijft na een schwalbe. Het verongelijkte mokken als het spel gewoon doorgaat. Het is method acting van de bovenste plank.

Daarom dacht ik nu ook even aan een solo voorstelling toen hij nog voor het strafschopgebied ineen zeeg. Geen tegenstander in de buurt, één hakje en Robben stort levenloos ter aarde. Een beetje ’n mislukt hakje zelfs. ‘T stónd ook ’n beetje lullig, zo in z’n eentje.
Ik bedoel zo’n blessure verdient een genadeloze trap van een monsterlijke kale verdediger van 2 meter 10, met de vervaarlijke trekken van een kooivechter. Close up van de dader; pokdalig, slecht gehechte littekens, anderhalve tand en een meedogenloze grijns. Type Frank Ribery of zo. Rood! Dan weten we tenminste waar we de volkswoede op moeten richten.

Maar nu, ’n hákje! Ik kan wel duizend hakjes op één dag zonder dat er iets gebeurt. Sterker nog, als ik vanuit mijn fauteuil opveer , op weg naar de koelkast langs de salontafel slalom en bij het wijnrek even versnel gaat dat in één soepele, beheerste beweging, zonder kans op blessures. Maar bij Robben..
En ik had al twee Heineken pletterpetten!
Het wordt een kansloze onderneming. De hele selectie begeeft zich in mineur naar Schiphol. Van Marwijk is bij voorbaat verslagen, van Persie ontroostbaar, van Bronckhorst op slag 10 jaar ouder, Kuyt buigt het hoofd. Zelfs de vleugels van het vliegtuig hangen er wat slapjes bij tijdens het opstijgen. De piloot trekt moedeloos aan de stuurknuppel. In Kameroen barsten de eerste volksfeesten los.

Gelukkig is er nog één die voor goud gaat. Maar ja, die kennen we..