Roepen aan de zijlijn…
Dat is waar ik mezelf en veel andere mensen op betrap, we roepen maar wat op social media, maar ook op feestjes in het echte leven.
Het is tegenwoordig normaal dat ook mensen waarvan ik dacht dat ze wel nadachten over de dingen, plotseling ook een voorstander zijn van onze nationale roeptoeter met het slechte kapsel.
Is dit nu waar ons land tot verworden is? We hebben overal een mening over, maar krijgen het niet voor elkaar als één volk een mening te hebben. Verdeeld tot op het bot over onzin zaken zoals Zwarte Piet en een dikke mevrouw die in Oranje op de grond valt naast een dikke BMW.
We halen zielige huisdieren uit verre landen, maar hier zitten de dierenasiels vol.
Over voetbal weten we alles, maar ook hier gaat de titel van dit stukje op voor het komende wereldkampioenschap.
Van nature ben ik een optimist, maar het wordt wel erg moeilijk om dat te blijven, mijn Vader zei altijd een pessimist gaat bij de pakken neerzitten, een optimist pakt ze uit…
Ik vindt nog weinig pakken die leuk zijn om de strik van los te maken, maar ik blijf het proberen, in de hoop dat sommige mensen aan de zijlijn me komen helpen.
Al is het maar om wat nuance aan te brengen in bijvoorbeeld de asielzoeker discussie op facebook en bij de mensen die ik ken. Of over hoe slecht wij het wel niet hebben.
Misschien is het „snelle“ leven nu eenmaal zo, en ben ik gewoon een oude man die ook maar achter de slechte muziek aanloopt.
Ik vraag me echt af of ik de enige ben die zich zo voelt, of roepen we allemaal een beetje aan de zijlijn?
10 reacties
Meralixe · 5 maart 2016 op 08:15
Je schreef ‘mijn vader’ met een hoofdletter.
Ach, inderdaad PKing, iedereen roept maar wat over en weer.
Mensdom?
Frans · 5 maart 2016 op 10:31
Nederland is natuurlijk nog steeds een rijk land. Er is helaas alleen niet veel empathie meer met mensen die het tegenzit of die het niet zo met zichzelf hebben getroffen. De crisis, die toch echt is veroorzaakt voor bankiers, is door chronisch zieken, ouderen, werklozen en mensen met de laagste inkomens betaald. Dat wringt. Zeker als bijdehandjes van links zoals Bos tot rechts zoals Kelder weten te vertellen dat de klant van de bank ook door hebzucht werd gedreven. Het is de oplichter die zich voor de rechter verdedigt door te stellen dat zijn slachtoffers voor een dubbeltje op de eerste rij dachten te zitten. De slagroom puilt uit het glas, zo rijk is Nederland, maar onze minister van volksgezondheid beweert glashard dat al die nieuwe behandelingen en medicijnen de gezondheidszorg op den duur onbetaalbaar maken. Solidariteit is een vies woord geworden, want het is pure diefstal van de rijke hardwerkende Nederlander.
Odette · 5 maart 2016 op 15:58
Roeptoeterarij wordt gevoed door angst en een gebrek aan kennis, zo leert de geschiedenis. Neemt niet weg dat ik me hier in NL steeds minder senang voel. Doordat iedereen (nou ja, veel mensen en groeperingen) maar wat roepen om te roepen.
PKing · 5 maart 2016 op 19:56
Meralixe, mijn Vader zal altijd met een hoofdletter in mijn verhalen verschijnen.
iemand die je als kind accepteerd na zijn huwelijk zonder er van te weten verdient een hoofdletter:-)
Voor de rest ik lijk niet alleen te zijn in mijn gevoel, dit is mijn eerste “actuele” column en er wordt niet te hard gescholden, dus dat lijkt winst…
Mosje · 5 maart 2016 op 20:39
Toen “vrijheid van meningsuiting” is geworden tot “je mag alles zeggen wat je denkt” is de ellende begonnen.
PKing · 5 maart 2016 op 21:06
Scherp Mosje, maar het heeft wel veel te maken met het anoniem een mening kunnen verkondigen op een toetsenbord, niet gehinderd door enige kennis van zaken. In mijn tijd had je ook een mening, maar werd je wel of niet erop afgeschoten face to face:-) Dat was pas “social media”.
Mien · 5 maart 2016 op 23:09
Binnenkort zijn we met 17.000.000 en dan tel ik de mensen buiten de landgrens niet mee. Zoveel meningen. Ik las hier een column waarbij zelfs de babies al een mening hebben. Waar gaat het naartoe? Sociaal en mediaal? Zolang we maar met elkaar blijven praten en typen komt het allemaal wel goed. Hoop ik.
pally · 6 maart 2016 op 15:19
Ik denk dat er veel waarheid zit in je woorden. Ik blijf alleen zoals gewoonlijk wel steken in het woordje ‘wij’. Het voelt alsof je ook namens mij spreekt en dat wil ik liever zelf doen…
Dees · 6 maart 2016 op 15:29
Je stukjes zijn altijd erg eigen (houd ik van). Ze doen aan alsof je ze opschrijft zoals ze zich in het hoofd aandienen. En ook dat heeft veel charme. Er zit daardoor alleen ook iets aan dat onaf aandoet. En dat was de kritische noot.
PKing · 6 maart 2016 op 17:02
Dees dat laatste klopt eigenlijk wel, maar ik zit altijd een beetje met de lengte van het verhaal. Aangezien ik echt nog een beginner ben, weet ik de verhoudingen nog niet precies wat dat betreft.
Pally, het wij is niet zo bedoeld, maar het is soms moeilijk om iets duidelijk genoeg op te schrijven…