Rolschaatsen

Als kind was ik gek van rolschaatsen. Je kon die tak van sport nog op straat beoefenen. In ons dorp was dat de stationsweg, daar lag mooi asfalt en er was een lichte helling waar je kon uitrollen. Mijn rolschaatsen kreeg ik van Oma en ik herinner me dat ik niet bereid was een dag te wachten om die felbegeerde dingen in de stad te gaan kopen. Ze werden dus aangeschaft in de plaatselijke ijzerhandel die alleen het merk Gloria verkocht.
Mijn oudere broer, die van dezelfde Oma rolschaatsen van het merk Hudora had gekregen, vond dat ik op minderwaardig materiaal zou rijden en begreep niets van mijn ongeduld.
Mij deerde het niet. Ik wilde rolschaatsen en wel meteen. Ik was helemaal in de Gloria met mijn aanwinst en heb er naar hartelust gebruik van gemaakt.

Enkele jaren geleden, met vakantie in Californië, raakte ik opnieuw in de ban van rolschaatsen en besloot na rijp beraad, ik dacht er een jaar over na, rolschaatsen te kopen. Dit keer waren het hele chique, zwartleren schoenen, rubberwielen en een stop onder de neuzen.
Als een kind zo blij toog ik met mijn aankoop huiswaarts, waar ik op de plavuizen in de gang en de keuken, met behulp van trapleuning en aanrecht overeind probeerde te blijven. Dat lukte aardig, maar waar vind je glad terrein met dergelijke hulpmiddelen. En nog belangrijker, waar zet ik mijn eerste streken zonder publiek. Op het industrieterrein in de buurt oefende ik enkele avonden en geleidelijk aan ging het steeds beter. Zelfs de bochten begonnen goed te gaan en ik zag me al tochten maken in de polder. Het is er helaas niet van gekomen. Blijkbaar stond ik toch niet stevig genoeg op de wielen want een val maakte een vroegtijdig einde aan de rolschaatscarrière.
Beschadigde enkelbanden deden me weken kreupelen, brachten de lachers op mijn hand en scheurden mijn zelfvertrouwen aan flarden.

Mijn kleindochter ruilt haar knalroze rolschaatsen in voor die van mij als ze schoenmaat 39 heeft.