Rood licht

Hoe vaak kom ik in Amersfoort? Niet vaak. Ik ben er in totaal misschien vijf keer geweest. Dierenpark Amersfoort dan? Ik was er nooit eerder. Dit jaar was de allereerste keer in mijn veertig jarige bestaan. Denk je eens in. Eén dag in deze dierentuin in ruim veertig jaar tijd. Pak hem beet een uurtje of vijf heb ik op dat stukje aardbodem rondgelopen, zo’n slordige driehonderd minuten. Waarvan slechts drie in het verblijf van de nachtdieren. Dat is amper tweehonderd seconden. En toch gebeurde juist daar iets onbegrijpelijks. Er loopt een rode draad door mijn leven. Een vreemde kronkel die ongewild mijn levenspad kruist. Het is moeilijk uitleggen, ik begrijp het zelf amper. Daarom maar een voorbeeld. Want waar ik met mijn verstand niet bij kan, is dat op die ene dag in de dierentuin in Amersfoort, de enige dag in mijn leven dat ik er ooit ben geweest, ik slechts één overdekte ruimte heb bezocht. Het verblijf van de nachtdieren. Op die drie minuten na ben ik de hele dag in de openlucht geweest.

Luttele minuten liep ik daar in het duister. Op zoek naar dieren die niet gezien wilden worden. Op weg naar de uitgang stuitte ik op een gesloten schuifdeur. Er zat een rood lichtje naast. Het was een schakelaar. Een rode schakelaar. Nu weet ik dat je nooit nooit nooit op rode knoppen moet drukken. Zeker niet als er ook nog een rood lampje in brandt. Kijk maar wat er met Sjors en Sjimmie in die racewagens gebeurde. Maar ik stond voor die glasplaat en wilde naar buiten. Aan de andere kant van de ruit, onbereikbaar voor mij, liepen mensen. Die kwamen daar niet vanzelf, leek mij.

Totale duisternis en alleen dat kleine rode glimmertje naast de deur, vlak bij mijn hand. Het leek zo logisch, zo voor de hand liggend. Waar anders kon een knop op deze plek voor dienen dan voor het openen van de glasplaat waarop mijn adem een grote condensvlek vormde gedurende de vijftien lange seconden waarin mijn vinger besluiteloos boven de knop zweefde?

Ik kon maar één functie bedenken voor een knop op deze plek.
En ik drukte.
In diezelfde microseconde dat ik het kleine knopje onder mijn vingertop naar binnen voelde glijden, exact op datzelfde moment gebeurde het.

In het gehele nachtverblijf sprongen felle lampen aan.
Indringende sirenes begonnen te loeien.
Mensen keken verschrikt om zich heen.

Ik wrong mij naar buiten, met een rood hoofd, tegen een stroom personeelsleden in, die gewapend met staaflantaarns het nachtverblijf binnenstormden.

Eén knop ben ik die dag in de dierentuin tegengekomen. Eentje maar. En ik kom er werkelijk nóóit. Waarom gebeurt er juist op dat moment iets dat er helemaal niets mee te maken heeft? Een gebeurtenis die er mee te maken zou kùnnen hebben, maar er totaal los van staat. Niet een seconde eerder, niet een seconde later, nee exáct op hetzelfde moment. Ik vraag mij af waarom en heb er geen verklaring voor. En dit is slechts één voorbeeld uit vele.

De vreemde kronkel die ongewild en onverwachts mijn levenspad kruist. De rode draad in mijn leven. Waar zou het toch door komen?