Roomboterbanket

De gezellige maanden staan weer voor de deur, knus met z’n allen rond het haardvuur, met warme chocolade en roomboterbanketstaaf, lekker lang tafelen als koningen in Frankrijk. Helaas, ik woon alleen, ik heb geen haard, hou niet van warme chocolade en heb de schurft aan die gezellige maanden. Simpelweg omdat het geen gezellige maanden zijn, het zijn maanden waarbinnen misschien een aantal gezellige momenten plaatsvinden, maar verder zijn deze maanden donker, koud, nat, grijs, nog kouder, nog natter, nog donkerder, niet eens meer grijs, zijn de nachten nog langer, en wordt het überhaupt wel weer licht? En het duurt lang, heel erg lang, en er lijkt geen einde aan te komen. De halve Nederlandse bevolking zakt weer in haar winterdepressie, oh wat gezellig, die wintermaanden. Verzet! In mijn meest optimistische bui loop ik naar het dichtstbijzijnde warenhuis om een stuk roomboterbanketstaaf te kopen, om de nostalgie van vroeger toen we met z’n allen rond het haardvuur zaten te herbeleven, maar dan alleen, met mijn rug tegen de radiator, een kaarsje die het vuur symboliseert, en de mensen op TV moeten het maar gezellig proberen te maken. Mijn advies: verzet je nooit, het maakt alles erger. In het warenhuis vroeg ik mijzelf allereerst af wat ik in godsnaam met zo’n hele banketstaaf moest doen, maar die vraag bleek al snel ondergeschikt toen de zwaarlijvige medewerkster zei”: Twee is voordeliger hoor”, waarop ik reageerde: “Nee, dank je”. “Weet u het zeker, één kost vier euro, twee viereneenhalf!” Ze trok daarbij een blik van medelijden in combinatie met afgunst. Medelijden omdat zij dacht ‘daar heb je weer zo’n zielig persoontje die der maar één wil’ en afgunst omdat ik niet zo enorm vet ben als zij.

Een onbehaaglijk gevoel kwam opzetten, want ik moets in een paar seconden beslissen of ik de tweede banketstaaf voor 50 eurocent erbij wou kopen. Primair dacht ik: “Ik ben een Nederlander, doen!”, maar primair vroeg ik me toch ook al af wat ik in godsnaam met één hele moest? Ik had tijd nodig om na te denken, daarom vroeg ik haar hoelang de banketstaven houdbaar waren, waarop zei reageerde: “net zo lang als gewone koeken”. Geen idee hoelang gewone koeken houdbaar zijn, maar gelet op de tijd waarbinnen ik een antwoord moest geven, zei ik: “Dan doe er dan maar twee” en ging ik met deze twee ongewone koeken naar huis.

Terwijl ik naar huis liep vroeg ik mezelf wat ik met twee roomboterbanketstaven ging doen, gelukkig bestaat google: de beide staven bevatten 2500 kcal, blijven net zoals gewone koeken ongeveer vier dagen lekker, invriezen is niet echt een optie. Een opgave, 625 kcal per dag aan koek, dan moet ik mijn gewone maaltijd beperken, moet ik dat spul dan gaan eten tot het mijn oren uitkomt. Misschien moet ik vrienden maken en dan die uitnodigen, moet ik het meenemen naar mijn ouders of zal ik het aan de buurvrouw geven, maar ze hebben allemaal al last van overgewicht en diabetes, je geeft een alcoholist toch ook geen fles wodka omdat twee flessen goedkoper zijn. Misschien moet ik het op mijn brood smeren, of er een soep van trekken, bouillon kan je wel invriezen, of te koop zetten op marktplaats, in envelop proppen en naar de andere kant van de wereld sturen, proberen in te ruilen bij het warenhuis als het met niet lukt het allemaal op te eten, uit het raam gooien, aan zwervers geven, aan de vogels voeren of zouden de eendjes in het park het lusten.

Waarom geven ze niet gewoon 50 % korting. Of als ze toch van die voorraad af willen: twee voor prijs van één, dan is het tenminste geen eigen keuze geweest, en zou het leven van menig vrijgezel in een winterdip iets verdraagzamer maken. Klotenstaven, kutwinter!