Onooglijk is het begin, onaantrekkelijk is het einde. Begin en eind van de Rotte lijken nergens naar. Geen waterval, geen spuitende fontein, geen grot van waaruit het water omhoog gutst. De Rotte begint gewoon de Rotte te zijn tussen de landerijen, no nonsens. Bepaald geen heroïsche start. Maar dan! Een keer onder de A12 door gaat het doek omhoog en opent zich het brede water van een trotse rivier, omzoomd door riet, vol leven, golvend en slingerend door de natuur. Nieuwsgierig kijkt de Rotte over zijn dijken heen in het laaggelegen polderland. Hij lijkt te lachen naar de molens. Dan wordt-ie breder en breder. Een meer wordt hij, meren zelfs. Hij voedt de vissen, de koeten, de aalscholvers, is de bron van vermaak voor de roeiers, de surfers, de vissers. Dan wordt hij smaller om ruimte te geven aan de mensen die zijn flanken bewonen. Vrees niet, hij zal niet overstromen. Wetend wat zijn afkomst is en hoe het hoort, zal de Rotte gehoorzamen. Maar hij blijft kronkelen van plezier. Tot ver voorbij de Irenebrug, tot alle molens gepasseerd zijn. Dan duikt hij de stad in. Eerbiedig schuift hij langs de doden in Crooswijk. Meer en meer mensen bewonen zijn flanken. Ondiep en heel rustig, alsof zijn jeugd voorbij is, vloeit hij richting Waterweg. En ergens in die naar hem vernoemde stad, daar ergens wordt hij weggestopt onder bouwwerken, onder bruggen, onder plaveisel. Niet eens te zien. Weg is de Rotte, even onooglijk als hij ooit geboren werd. Een rottig begin, een rottig eind. De Rotte is het leven zelf.
Categorieën: Algemeen
paul van heugten
voormalig bestuurder psychiatrisch ziekenhuis, opleiding journalistiek afgerond. specifieke kennis: geneeskunde, psychiatrie, psychologie. hobbies: schrijven en roeien
7 reacties
Blanchefort · 12 juni 2013 op 17:10
Top! :yes:
Sagita · 12 juni 2013 op 19:17
Ach wat mooi! Aan de oever van de Rotte …
Prachtig – beeldend – beschreven. Een verademing! En waar is de dam?
Welkom! Hoop nog veel meer van je te lezen.
groet Sa!
Meralixe · 12 juni 2013 op 19:31
Nederlanders en water…
Als Vlaming kende ik de Rotte niet.
Mooi beschreven maar met een dergelijke curriculum vitae had ik wat meer verwacht. Daar kijk ik dan reikhalzend naar uit.
‘Nieuwsgierig kijkt de Rotte over zijn dijken heen in het laaggelegen polderland. Hij lijkt te lachen naar de molens’
Mooi… :yes:
Blanchefort · 12 juni 2013 op 22:30
“maar met een dergelijke curriculum vitae had ik wat meer verwacht.” Waarom verwoordt u die verwachting niet?
Dat zou verduidelijkend kunnen werken.
Meralixe · 13 juni 2013 op 10:00
Een rivier, in de column uiteraard mooi en lyrisch beschreven, nodigt natuurlijk niet bepaalt uit tot een gevoelig schrijven richting relaties of toestanden waarmee men het eens of oneens kan zijn. Het was ook bijna onmogelijk humor of medeleven in een dit schrijven te verweven.
Ik nodig de heer Paul Van Heugten uit deze thema’s niet te schuwen en ook daar zijn kunnen te onderstrepen. :beauty:
Yfs · 12 juni 2013 op 20:54
Kort, krachtig, bondig en met een juiste dosis poëzie geschreven. Kan het echter toch niet laten om op te merken dat ik dacht dat een rivier altijd als iets vrouwelijks werd bestempeld, die buiten ‘haar’ oevers kan treden?
Hoewel dat lastig voor te stellen is met zo’n stoere naam als ‘de Rotte’. 😉
Nachtzuster · 12 juni 2013 op 23:54
Het leest als een gedicht. Mooi! Welkom hier!