Rupsje nooit gedacht verbouwt de boel

Wij wonen in een wijk waar rupsje nooit genoeg heerst. Mooie ruime woningen, geplaatst op behoorlijke kavels. Comfortabele huizen zijn het, voorzien van moderne keuken vol slimme gadgets en badkamers waar je niet alleen schoon kunt worden. Meer kamers dan je nodig hebt. Gewild zijn de huizen dan ook, makelaars sturen bijna wekelijks brieven om ons op het idee te brengen te verhuizen zodat zij met ons huis hun cliënten kunnen bedienen en er zelf ook wijzer van worden in hun al goed gevulde portefeuille. Maar we doen het niet, we blijven zitten op ons kaveltje. Maar rupsje nooit genoeg dus. Hoe mooi en groot we ook wonen, er moet bijgebouwd worden. Deze wijk is een verbouwplaats. De busjes van aannemers en loodgieters staan bijna standaard op de groenstroken geparkeerd. Elke straat heeft zijn eigen puincontainer. Wandelaars vinden het doodgewoon om tijdens de wandeling door de wijk de stoep te verlaten omdat er bouwmaterialen staan opgesteld. Van verbouwen heeft iedereen plezier.

De verbouwen worden steeds omvangrijker. Begon het ooit met een dakkapeltje of een verbindingsgangetje naar de garage, een ombouw van de keuken of het perfectioneren van de badkamer, het aanleggen van een open haard met rookkanaal ondertussen zijn we aanbeland in de fase van het realiseren van extra leef- en werkruimtes in, aan en op de garages. De eerste buren die hun garage tot studeerkamer upgraden haalden de kanteldeur eruit en plaatsten daar een kozijn in. Klaar in een dag. Daarna werd de garage eerst uitgebouwd om vervolgens bij de woonkamer te trekken. Die bouwopvatting werd opgevolgd met het ontwerp waarbij de gehele achtergevel van het hele huis opengebroken werd om de effectieve woonruimte te verdubbelen. De gemeente keurt het allemaal goed, al weet ik zeker dat er heel wat gedrochten zijn afgekeurd. Rupsje nooit genoeg is niet altijd een goed ontwerper.

Wij hebben ook geen oorspronkelijke garage meer. Wel een uitbouw. Al twee jaar zijn we tevreden met de extra ruimte. Maar de afwerking laat te wensen over. Als het goed is krijgen we morgen de laatste keer de bouwman op bezoek. De door hem geleverde garagedeuren stonden na een natte periode direct krom als een hoepel. Het hard hout bleek van dubieuze kwaliteit te zijn. Met grote moeite kreeg je de deuren open, terwijl je wist dat je ze alleen met geweld weer dicht kreeg. Twee maanden geleden heeft onze bouwman de deuren opgehaald en er houten platen voor in de plaats gezet. Onze garage is niet bereikbaar, fietsen moeten via de voordeur. Buren vragen verwonderd waarom het zo lang duurt.

Trots belde de bouwman vorige week dat hij al klaar was met het vernieuwen van de garagedeuren. In dezelfde tijd dat onze deuren werden gerepareerd zijn sommige verbouwingen in de straat opgestart en al afgerond. Ik moet nog maar eens zien of de deuren morgen geplaatst worden, en of ze goed kunnen sluiten. Ik vrees het ergste. Waren we maar nooit besmet geraakt met het rups-virus.