Russisch roulette

‘Het is toch ook niet te geloven, hè,’ mompel ik hardop in mijzelf. ‘Wat is er, schat?’ hoor ik vanuit de woonkamer. Met een venijnige ruk flikker ik al mijn kleding uit de kast op de grond en roep: ‘Ik heb gewoon helemaal niets om aan te trekken op de Nieuwjaarsborrel!’ Theatraal laat ik mij op bed vallen.
‘Nou, dan gaan we toch winkelen,’ zegt Pierken terwijl hij de slaapkamer inloopt. Verbaasd kijkt hij naar de hoeveelheid kleding op de vloer. Wijselijk probeert hij niet een aantal opties aan te dragen. Bij het woord ‘winkelen’ voel ik een bekende tweestrijd. Enerzijds opgetogen en opwinding, want leuk! Anderzijds een remmende twijfel. Passpiegels en ik gedijen slecht samen. En kleding kopen zonder spiegels is als Russisch roulette. Voor je er erg in hebt word je in een fout jurkje afgeschoten op een feestje.

‘Ja, laten we dat doen, lief,’ antwoord ik enthousiast, mijn negatieve gevoel negerend. Ons doel is Zoetermeer. Het Groene Stadshart. Prima winkelcentrum om feestkleding te scoren. Dat vinden meer mensen. Nondeju, wat is het druk. Ik stamp de eerste winkel binnen die dameskleding in de etalage heeft hangen en baan mij een weg tussen de hoofddoekjes, oude dames, nieuwbakken mama’s en pubers. Iedereen wordt de winkel binnengelokt met 70% korting. Wonderlijk genoeg blijkt de zaak nog leuke kleedjes in mijn maat te hebben. Ik ga, beladen met vijf stuks, het paskamergedeelte binnen. De ruimte voor deze activiteit beslaat ongeveer de helft van de hele zaak. Een koffiecorner met broodjes zou hier goede zaken kunnen doen. Voor mannen is dit damesgedeelte van de winkel verboden terrein wat betekent dat alle kledingpassende dames over een lange, gelijkvloerse catwalk moeten paraderen om hun outfit te kunnen showen. Ook voor de geduldig wachtende achterblijvers zou de koffiecorner geen overbodige luxe zijn.

Het eerste jurkje dat ik aantrek trekt teveel rond mijn borsten. Ik lijk wel een melkkoe met overrijpe uiers. Bij mijn achterwerk zie ik een extra klontje bilvet en dat moet toch echt aan het model jurkje liggen. Het vodje gaat linea recta weer uit, zonder het oordeel van mijn partner af te wachten.
Het tweede exemplaar in rood en zwart kleedt feestelijk af. Loopt een beetje klokkend uit en is kort. Ruim boven de knie houdt het op. De boezem oogt guitig en het lijkt wel of ik geen buikje heb. Blij zoek ik de uitgang van de kleedkamers en draai voor de ogen van Pierken en andere wachtende mannen een pirouette.
‘Hoe vind je het?’, vraag ik hem.
‘Hm, is dat zo af? Of trek je er nog iets anders bij aan?’
‘Hoezo? Wat is er mis mee?’ Ik voel een irritante twijfel opkomen. Het koude staal van een imaginaire revolverloop tikt zachtjes tegen mijn haargrens.
Zijn blik glijdt naar onderen en ik blik mee. Twee niet onthaarde benen steken als witte palen met putten onder het jurkje uit. Mijn sokken heb ik aangehouden. Je hebt geen idee hoeveel zooi er op een winkelvloer ligt. Voor je het weet loop je met de schimmels en parasieten van anderen naar huis. Die nestelen zich in je bed en vermenigvuldigen waar je bij staat. Ben je straks vaste klant bij de dermatoloog. En bij de ongediertebestrijding. No way.

Hij heeft wel een punt. De sokjes en bleke benen kleuren slecht bij het winterfrokje. Als vrouw kijk je daar doorheen, een man ziet het totaalplaatje.
‘Ik neem hem! Kijk dan hoe slank dit mij maakt!’ Mijn blik zegt voldoende en doet Pierken het zwijgen toe. Hij knikt en kijkt nogmaals vanaf de jurk naar mijn onderdanen. Alsof hij wil zeggen: ‘Knap als je van dit geheel nog iets fatsoenlijks kunt maken.’
Het derde en vierde kledingstuk komen niet door mijn eigen ballotage heen. Ik bekijk mijzelf door de ogen van een man en zie alleen maar wit vlees dat niet matcht met zwart, rood en bruin. De twijfel dreigt de overhand te nemen. Dat krijg je ervan als je je zinnen op een kort jurkje hebt gezet en niet voor de lange variant gaat.
De wollen legging die ik heb meegepakt gaat zonder te passen op de stapel ‘kopen’. Kan niet missen. Maatje groter dan ik normaal heb, dan trekt het niet zo bij kruis en bilnaad. Altijd goed. Met de twee kledingstukken loop ik naar de kassa en trek en passant nog een paar knalrode fleecesloffen mee. Een soort Uggs voor bij mijn huispak. Opfrommelbaar, waarmee tevens kofferruimtebestendig.

Thuisgekomen besluit ik het jurkje nog eens te passen. Nu met een mooie panty en hakken eronder. Wiegend loop ik naar mijn lief en mijn ogen vragen om goedkeuring.
Hij hoeft niets te zeggen, zijn verraste blik spreekt boekdelen. De loop tegen mijn slaap verdampt. Op zoek naar een ander doelwit.