Samen alleen zijn

Zwart of wit. Choose one. Een tussenweg bestaat niet nu. Met een grijs gebied kun je niets. Niemand kan voor je kiezen. Niemand kan je dwingen een keuze te maken. Het is rechts of links. Er is geen weg in het midden. Het is dit of het is dat. Het is geen blub. Het is blijven kiezen tot je sterft. Alles bestaat uit keuzes en zodra je geen keuze meer kunt maken, is het tijd om weg te gaan. Ik ben er, kun je me voelen? Me horen? Me zien? Me aanraken? Misschien ben ik slechts een illusie van je zieke geest en wil je me alleen maar zien om te voorkomen dat je geconfronteerd wordt met je alleen zijn. We zijn allemaal bij elkaar. Soms handen reikend, handen schuddend, flirtend, dansend, zoenend, neukend, springend, stervend. Maar we blijven allemaal bij elkaar, ondanks dat we zo verdomde alleen kunnen zijn.

Als ik je mijn hand geef, zul je hem dan vasthouden? Voor mij hoeft het echt niet, want als je te lang vast blijft houden, moet je op den duur toch weer loslaten. Wat is de zin dan van het vasthouden, wanneer de pijn van het loslaten het vasthoudende gevoel toch altijd de vernietiging in kan helpen? Ik zeg niets, ik raaskal maar wat. Wist je dat je van teveel koffie heel veel moet urineren en zelfs schijten? Wist je dat je soms afwezig kunt zijn, terwijl je nog wel leeft? Een schim, totdat het gevoel van weg zijn weer over is. Even vliegen totdat iemand je weer wakker slaat.

Moet er altijd een begin en einde zijn? Laten we in het begin van onze gedachte zijn en daar blijven, zodat er nooit een einde hoeft te komen. Laten we zomaar wat zeggen, zonder een moment stil te staan over wat nog komen gaat. Zonder erbij stil te staan dat alles over gaat, kapot gaat, verscheurd wordt. Want alles wat mis kan gaan, gaat immers ook mis. Laat ik niet steeds ‘we’ zeggen zoals een vervelende dominee. Laat ik gewoon ‘ik’ zeggen, zoals we altijd maar doen. Vervloekt het ‘we’ zit ergens in mijn hoofd vastgeroest. Misschien wil ik wel te graag een ‘we’ zijn, dan een ‘ik’, omdat ik misschien wel te verdomd alleen ben.

Zullen we gewoon samen alleen zijn en drinken tot zonsondergang? Als je me niet bij kunt benen, neem ik je dat niet kwalijk en leen ik je mijn benen wel. Ik hoef toch niet zo nodig te blijven lopen. Ik drink tot de zon opkomt en jij mag lopen tot de zon weer onder gaat. Zo besparen we benen en weten we elkaar beter te begrijpen. Elkaar helemaal begrijpen kan ten slotte nooit. Zullen daarom maar gewoon ophouden met ruzie maken over wat we niet begrijpen en accepteren wat we zijn? Als ik hou om wie je bent, zul je dan ook altijd van mij blijven houden?

Tranen zijn niet meer nodig, als je weet dat ze toch weer altijd weer blijven komen. Lachen mag altijd, maar het hoeft niet enkel en alleen omdat anderen je liever zien lachen. Je mag onverschillig zijn, totdat er iemand in je leven komt die je alles behalve koud laat. Je mag alles haten, totdat er iemand komt die even laat zien en voelen dat haat niet elk moment nodig is. Je mag houden van alles, zolang het je nog geen pijn doet. Als het leven je teveel pijn doet, mag je mijn benen lenen en weg lopen tot de zon onder gaat, want de nacht is van jou en mij. En als je echt niet meer wilt lopen, mag je voorgoed mijn benen lenen, want ik heb ze dan niet meer nodig. En elke nacht blijf ik hier op jou wachten, totdat je weer samen alleen wilt zijn.