Samenwonen

De laatste dozen, eindelijk zien we de achterkant van de vrachtwagen.
Ik open de voordeur en struikel over alle dozen.
Dit stukje van samenwonen was ik even vergeten.
Waar moeten we beginnen, wat moet als eerste uitgepakt worden. Het liefst zou ik nu mijn pyama uitpakken en mijn nieuwe bed induiken.
Maar ik weet dat dat niet gaat.
Mijn vriend weet gelukkig wel het koffie-apparaat uit te halen, het belangrijkste recept om toch maar door te gaan.
Ik baan me een weg door alle dozen totdat ik de trap naar boven in zicht krijg.
Aan de leuning trek ik me vooruit en vind een weg naar boven.
Gelukkig zijn de verhuizers zo vriendelijk geweest om alles op de goeie kamer te zetten.

Nu pas realiseer ik me hoeveel spullen we eigenlijk hebben.
Zou het huis wel groot genoeg zijn?
Ik ben allang blij dat we niet op een flatje op de vierde verdieping terecht zijn gekomen, dan zou ik me helemaal geen raad meer weten.
Waarom bewaar ik ook alles?
Bij elk paar schoenen denk: die kan ik dan of dan nog aandoen.
Bij elke broek die me eigenlijk veel te kort is denk ik: die staat wel leuk in de zomer op open schoenen.
En aan het begin van elke zomer ga ik toch met een opgeladen pinpas naar de stad en koop ik alles nieuw.
Maar toch, het blijft moeilijk om iets weg te gooien.
En nu zal ik de consequenties onder ogen moeten komen.

Beneden hoor ik de koffie lopen, wat een heerlijk, vertrouwd geluid.
Ik begin maar in de slaapkamer, wat is ie groot!!
Het beddengoed ruikt heerlijk fris en een beetje onhandig begin ik het grote twee-persoonsbed op te maken.
Dit heeft nog wel enige oefening nodig, mijn kleine eenpersoonsbed is hier niets bij!
Zodra ik denk dat de koffie wel klaar zal zijn probeer ik weer heelhuids beneden te komen en zie dat mijn vriend al klaarzit aan onze nieuwe glazen eettafel op onze nieuwe leren stoelen met onze twee favoriete mokken die we samen bij IKEA hebben gekocht, gevuld met dampende koffie.
Met een moe gevoel in mijn benen laat ik me op een stoel zakken en kijk om me heen.

We gaan hier wat moois van maken, maar niet meer vandaag, denk ik bij mezelf.
Als mijn ogen weer bij de tafel aankomen zie ik dat mijn vriend me aankijkt met een blik in zijn ogen die ik nog niet eerder heb gezien.
“Schat, we gaan hier wat moois van maken, maar niet meer vandaag”.
Ik begin te lachen, van blijdschap, van opluchting dat we allebei moe zijn en een gevoel van rust en van geluk overstroomt mij.
Gelukkig is koffie overal even lekker.