Schapen op het dak (kerst)

En ik dacht aan kerstmis en hoe het vroeger was. Mijn moeder die het huis volzette met kerstberen, potjes, kaarsen fimo-klei-pupkes en kerststukjes die ik zelf mocht maken op school. Mijn vader had de leiding over de buitenverlichting. Uren was hij bezig om de lampjes op de perfecte manier in de kerstboom in de achtertuin te hangen terwijl ik de helft van het beslag voor de cake al ophad. In die tijd rekende ik nog in Turtles. De Turtles was een succesvolle tv-serie over vier ninja-schildpadden die de misdaad bestreden onder leiding van een rat. Ik wist dat een Turtle-actiefiguur ongeveer vijftien gulden kostte. Als ik een cd wilde hebben van van 30 gulden wist ik dat ik daar ook twee turtles voor kon krijgen. Dat waren moeilijke keuzes.

Leuk en tegelijkertijd moeilijk waren de avonden voor kerst waarop ik de binnenstad afschuimde, op zoek naar kerstcadeautjes voor mijn hele familie. Omdat mijn budget ongeveer één Turtle was, bestond mijn bijdrage aan de kerstcadeautjes onder de boom meestal uit marsen en snickers voor mijn broers en een nieuwe kerstbal voor mijn ouders. De hond kreeg een plastic kerstman om op te bijten.

Op kerstavond gingen we naar de kerk, waar ik de hele avond met mijn broers de klok vooruit zat te kijken. Niet dat we zo gelovig waren, maar omdat het nou eenmaal zo hoorde. Meestal snapte ik geen woord van wat er gezegd werd omdat mijn gedachten meestal al bij de pakjes onder de boom waren.

Als we thuiskwamen waren er elk jaar pasteitjes met ragout en worstenbroodjes. Nadat de cadeautjes waren uitgepakt werd de kerststal even gerestyled. De schapen op het dak. Jezus werd in de boom gehangen en Maria liet Josef voor wat ‘ie was en dook het stro in met de driekoningen, want zo was ze. Het hoorde er gewoon bij.

En dan waren er de twee kerstdagen. ’s Ochtends kerstontbijt met kerststol waar ik alleen de spijs echt lekker van vond en zoveel mogelijk eten dat ik tot het kerstdiner vooruit kon. Dan, zoals elk jaar, dezelfde kerstvideobanden kijken, eten, drinken, spelletjes doen, praten en lachen. En huilen omdat de hond mijn duurbetaalde kerstcadeautje voor hem had opgegeten.

De laatste jaren leek kerst anders. Iedereen had het druk, ik had het druk en de kerst leek gewoon een lang, vrij weekend waarin vooral heel veel gegeten en gedronken werd. De cadeautjes werden afgeschaft. De kerststal ging kapot. De kerstvideo’s pasten niet in de dvd-speler. De hond zit bij Jezus. De jaaroverzichten werden grimmiger. De lampjes in de achtertuin werden afgeschaft omdat de kerstboom te groot werd. We gingen uit eten in restaurants waar je ongeveer acht Turtles per persoon moest afrekenen. Het veilige vroeger werd verleden tijd, ik werd volwassen en ik moest ineens allerlei beslissingen nemen; Er werden afspraken gemaakt met schoonfamilies wie wat wanneer en waar zou vieren, net zoals bij de kerk; niet omdat we erin geloofden, maar het hoorde er nou eenmaal bij.

Maar dit jaar doe ik het anders. We hebben voortaan een open haard. De kerstfilms zijn intussen op dvd uitgebracht en er zijn uren besteedt aan het koken van een kerstdiner. De kerstbeertjes zijn weer terug en er staat een nieuw, klein kerstbumpke in de achtertuin waar de kerstverlichting wel in past. De mooiste kerstboom in jaren. Maar een huis maakt nog geen thuis. Dit jaar vier ik vier kerst met de mensen met wie ik het wil vieren.
En niet omdat het er gewoon bij hoort.