Schoenmaker

‘Of ik de hoge hakken van uw laarzen tot de helft kan inkorten? U kunt er nu alleen maar op strompelen? Nou, ik denk eerlijk gezegd dat het strompelen dan nog veel erger wordt, mevrouw, want dan klopt helaas het hele model niet meer’.
‘Probeert u het toch maar, een vriendin van mij heeft het ook laten doen en dat is gelukt’.
‘ Oh, en loopt ze nog steeds normaal rond?’
Een boze en geïrriteerde blik van de klant.
‘Nou ja, als u het niet wil doen, dan…’
‘Ik doe het wel, hoor, ik geef u alleen maar vrijblijvend en deskundig advies als vakman, zal ik maar zeggen en dat kost helemaal niks’.
‘Kan ik er op wachten? Ik heb een feestje, vanavond’.
‘Morgenmiddag kunt ze komen ophalen, mevrouw, na tweeën’.
Stoïcijns kijkt de lange schoenmaker, door zijn gouden brilletje naar de klant. De zwaar geblondeerde vrouw in tijgerprint jas, wordt rood, wat erg vloekt bij haar blos en propt met een nijdig gebaar de laarzen terug in haar kale bruine tas. Ze loopt weg en smijt de buitendeur van het winkeltje met een harde klap achter zich dicht.

De wanden hangen vol met van alles. Ik vind het altijd leuk om naar te kijken, de enkele keer dat ik hier kom. Rijen vol doosjes met veters : dunne, dikke, korte en hele lange en ook hoesjes van siliconen, fel gekleurd voor over sleutels. De laatste jaren doet hij ook in sleutels en inlegzolen, riemen en schoenlepels. Ik blijf even staan kijken, heb geen haast.
Het ruikt hier naar een mengsel van veel gedragen schoenen en lijm.
De licht klemmende deur zwaait tingelend open. Ik gebaar naar het binnen komende meisje dat ze voor mag gaan.
‘Kunt u deze gympjes nog repareren, meneer?’ Ze hijgt, heeft zeker haast gehad. ‘Ze regenen opzij helemaal door en ik heb ze pas twee maanden’.
Hij pakt de witte sneakers aan, bekijkt ze met kennersblik, schudt dan zijn hoofd en trekt de zijkant met gemak en ook met welbehagen als een bek open. ‘Helaas, daar past maar één antwoord op: Gooit u ze zelf weg of zal ik het voor u doen?’.
Het hippe meisje, in zwarte legging met witte strepen opzij, is even perplex, dan schudt ze het hoofd, grote goudkleurige oorringen wiebelen mee met haar zwarte haren. De zwart omrande ogen worden nog groter dan ze al waren. Ze kijkt hem onzeker aan.
‘Goh, ze waren nog best duur, hoor’.
‘Tja, het is lijm tegenwoordig, vroeger werden ze nog genaaid’.
‘Oh, nou ja, oké’. Ze haalt onwillig de schouders op en loopt met de schoenen in haar hand terug naar de deur.
‘Zal ik ze voor u weggooien?’ Roept hij haar nog na.
Ze kijkt om, een tikje wantrouwen nu, tussen de ooglijntjes.
‘Nee, laat maar, kan ik zelf wel, bedankt’.

Ik loop met mijn leren ceintuur naar de toonbank, voor een paar gaatjes erbij.
Hij kijkt mij aan vanachter zijn wat beslagen brillenglazen, zucht met een trillertje.
‘Ik ga ermee stoppen, mevrouw. Achtendertig jaar dit zaakje runnen. Bah, ik kots er intussen van. Als er iemand binnen komt raad ik al wat die gaat zeggen. Kan er echt niet meer tegen’. Hij zucht met zijn ogen dicht haalt zijn schouders op, maakt zijn borstkas klein en stopt zijn handen gebald in de grote voorzak van zijn leren schort.
Ik luister zonder iets te zeggen. Hij praat hardop tegen zichzelf en ik ben daar toevallig bij.

Met een glazige blik kijkt hij door het etalageraam naar buiten.
‘De laatste vakantie in Indonesië heeft mij op een idee gebracht. Ik zag de armoede daar, mensen die helemaal niks hadden. Die zeuren echt niet over te hoge hakken, die proberen alleen elke dag te overleven’.
Hij kijkt mij nu vol aan, schuift zijn brilletje recht.
‘Ik vertrek over twee maanden voorgoed naar een hele arme streek daar.
Geeft u maar die riem, een gaatje of twee erbij zeker?’
‘Eentje is wel genoeg’, zeg ik zacht. Ik durf er niet meer te vragen.
Met routineuze toewijding maakt hij toch twee gaatjes en geeft mij de riem terug.
Ik pak mijn portemonnee.
Hij schudt zijn hoofd.
‘Kost niks voor u’.
‘Heel veel succes, daar ver weg’.

Zijn ‘bedankt’ is alleen te liplezen…