*Chaos is my middle name*
Iedere ochtend sta ik weer versteld van die moeders die hun kinderen, keurig gekamd, strak in de merkkleertjes afleveren op het schoolplein. Stiekem verdenk ik ze ervan dat ze staand slapen. Ik, daarentegen, kom zwetend aangerend, al mompelend over wiens schuld het vandaag weer is dat we het nét niet gered hebben, met één kind met 2 verschillende sokken, en de ander ongekamd.
maar dat maakt me niet uit… Iedere afspraak, waar ik ruim op tijd voor klaar sta thuis, en me dan bedenk, dat in de 10 minuten die mij resten, ik eigenlijk nog wel even wat kan gaan doen, om daar vervolgens zo in op te gaan, dat ik alsnog moet rennen en vliegen om het binnen 5 minuten te laat te houden.
Ook hier kan ik mee leven…
Waar ik het wel moeilijk mee heb, is met mijn schoonmaak-woede. Op het moment dat ik aan het woord “schoonmaken” denk, borrelt er al een lichte agressie in mij op. Als ik het woord uitspreek, gaat dat niet zonder krachttermen gepaard. En als ik me maar een meter in de buurt van een of ander schoonmaakprodukt begeef, hoor ik mijn kinderen, met enige paniek in hun stem: Mogen we buiten spelen?” Ze weten al dat ik de komende uren niet meer fatsoenlijk aanspreekbaar ben, en kiezen de makkelijkste oplossing: vluchten!!!
Natuurlijk probeer ik het tot een minimum te beperken, maar als ik bezoek krijg, zie ik me toch genoodzaakt er wéér aan te beginnen! Totaal onlogisch, ongecontroleerd vloekend en tierend, zie je mij als een boosaardige wolk uit een ajax-fles door het huis stormen.
Om, als ik na uuuren klaar ben, uitgeput op de bank te gaan zitten, nonchalant kijkend (alsof mijn huis er altijd zo uit ziet) mijn bezoek te ontvangen. De kinderen komen voorzichtig om het hoekje kijkend weer binnen, om te zien of de demon weer plaats gemaakt heeft voor hun moeder.
Ik ben het weer, en die demon mag weer voor langere tijd het veld ruimen!
12 reacties
KawaSutra · 28 september 2006 op 20:26
Je hebt twee onderwerpen besproken die, behalve de chaotische aanpak, weinig met elkaar gemeen hebben, overigens op een heel leuke manier.
Zoals al eens vaker opgemerkt bij andere, nieuwe, columnisten zou je hier met gemak twee columns van kunnen maken. Zeker met jouw prima schrijfstijl en creatieve geest moet dat toch absoluut te doen zijn. Ondanks deze kleine vingerwijzing heb ik je column met heel veel plezier gelezen.
Li · 28 september 2006 op 21:05
Je schrijft als een witte tornado.
Met leuke vondsten zoals:
[quote]De kinderen komen voorzichtig om het hoekje kijkend weer binnen, om te zien of de demon weer plaats gemaakt heeft voor hun moeder[/quote]
En dit
[quote]Totaal onlogisch, ongecontroleerd vloekend en tierend, zie je mij als een boosaardige wolk uit een ajax-fles door het huis stormen. [/quote]
Ik kijk al uit naar de volgden column. Ik ben het wel met Kawa eens dat je beter bij één onderwerp kunt blijven.
Li
DriekOplopers · 28 september 2006 op 21:23
Met veel plezier gelezen. Arme kinderen: moeders krijgt bezoek en de kinders moeten het bezuren.
Andere oplossing: bezoek bij binnenkomst in het halletje meteen blinddoeken. Dan hoef jij niet op te ruimen, hebben de kinderen rust en krijg jij een bijzonder imago: “Geheimzinnige vrouw” 😀
Het is een kwestie van smaak: persoonlijk heb ik geen moeite met meerdere onderwerpen in één column. En de titel is natuurlijk meesterlijk gevonden!
Je verhaal doet me trouwens denken aan commentaar dat ik dinsdag kreeg: je moet je overhemd strijken… Tsja… Ik ontken dat mijn overhemd meer kreukels heeft dan mijn gezicht!
Blijf schrijven!
Driek
pepe · 28 september 2006 op 22:05
Arta, wist je niet dat de nieuwe trend is: twee verschillende sokken dragen, liefst ook verschillend van kleur. Die andere moeders lopen achter!!
Hier loopt een manneke rond die een broekspijp oprolt en de andere niet, hij is onze pietje bell.
Heerlijke column, dat er nog maar vele mogen volgen.
BrokenHalo · 28 september 2006 op 22:59
Hahahaha, die zin was al gequote, maar briljant gevonden die wolk uit de ajax-fles!
Helemaal leuk!
Ma3anne · 29 september 2006 op 11:42
[quote]Om, als ik na uuuren klaar ben, uitgeput op de bank te gaan zitten, nonchalant kijkend (alsof mijn huis er altijd zo uit ziet) mijn bezoek te ontvangen.[/quote]
Geweldig, dat nonchalant kijken. Dat lukt mij nou nooit! Of mijn huis ziet er goed uit en ik ben over de toeren, of ik zie er goed uit en het huis is een chaos. Beide tegelijk kan ik niet.:-D
Trukie · 29 september 2006 op 12:25
Geweldige sfeercolumn. Ik heb moeite moeten doen om de twee onderwerpen er uit te halen. Ze waren zo in elkaar verweven en ook echt met elkaar verbonden, dat je er op een meesterlijke manier toch 1 verhaal van hebt gemaakt.
Ik hou er wel van als er op een logische manier verbanden worden gelegd.
pally · 29 september 2006 op 15:19
Echt een column naar mijn hart, leuk geschreven. En dat twee onderwerpen met elkaar verweven worden vind ik juist leuk. Het schept een nieuw geheel, jouw geheel!
arta · 29 september 2006 op 20:32
Oh, heerlijk, zulke reacties!
Heel erg bedankt, en de kanttekeningen ga ik zeker meenemen in mijn volgende stukje!
Chantal · 30 september 2006 op 10:47
Bij deze wil ik een therapie aanbieden voor je schoonmaakwoede: kom eens een keer langs in een studentenhuis 😛
arta · 30 september 2006 op 11:53
@chantal: ik vrees dat ik me daar alleen maar op mijn gemak zal voelen: eindelijk een huis wat smeriger is als het mijne!!!
SIMBA · 30 december 2006 op 15:58
[quote]Natuurlijk probeer ik het tot een minimum te beperken, maar als ik bezoek krijg, zie ik me toch genoodzaakt er wéér aan te beginnen! [/quote]
Ben blij dat ik niet de enige ben die vooral voor visite uitslooft 😆