Schrijfspul

Lyrisch word ik van schrijfspullen: blocnotes, boekjes, kleurpotloden, pennen. Ik krijg er nooit genoeg van. Een kantoorboekhandel binnengaan en kwijlend kijken bij de vulpennen. Of bij de variatie aan opschrijfboekjes. Groot en klein, simpel of mooi versierd. Ik laat ze genietend door mijn handen gaan. Vaak blijft het bij kijken. Ik heb het altijd gehad. De lucht van kleurpotloden, papier en gummetjes brengen me in vervoering. Eigenlijk vooral als ze nieuw zijn: maagdelijk en ongebruikt.
Het opendoen van een nieuw schrift op de lagere school was een heerlijke belevenis. De eerste bladzijde met van die fijne lijntjes waar nog niks op stond. Altijd vond ik het jammer om er in te gaan schrijven. Wreef nog eens over de lege eerste pagina. Rook er aan. Een ceremonie. Schreef op de eerste pagina heel voorzichtig en bibberig als om het nieuwe blaadje niet te bezeren.
Eén hand plat ernaast op de binnenkant van de kaft. Soms lag er een heel dun lichtgroen vloeiblad in. Och, wat was het zonde om daar inktstippels op te maken.

Kleurpotloden in een fel bedrukte ijzeren doos, het mooiste cadeau voor mijn verjaardag. De potloden op kleur gesorteerd met vlijmscherpe punten. Ik kreeg een keer een doos met vierentwintig kleuren! Daarin zaten behalve de hoofdkleuren ook nog verschillende nuances in van één kleur. Van roze naar paars lopend, van heel lichtblauw langzaam naar bijna zwartblauw, van citroengeel via oranje naar rood. Bovenin lag een dun wit langwerpig lapje schuimplastic waar alle kleuren prachtig op afgegeven hadden.

Het bijbehorende schetsboek bleef weken leeg. Ik kon niet besluiten de doos aan te breken. Wel maakte ik hem iedere dag open, haalde de potloden er vaak uit en legde de kleuren in mooie groepjes bij elkaar. En vleide ze dan weer teder in de doos, precies op hun eigen plaats dat kon ik aan het lapje zien. Na een maand ongeveer verbrak ik spijtig de betovering en maakte een tekening in het nieuwe schetsboek. De punt van het vuurrode potlood brak af en moest geslepen worden. De doos was daarna een gewone mooie kleurdoos, waar ik niet eens extra zuinig op was.

Nog altijd gaat er voor mij een grote aantrekkingskracht uit van nieuwe teken- en schrijfspullen. Als ik ze heb gekocht en op mijn werktafel neerleg, kan ik er met intense tevredenheid naar kijken. Zelfs naar een glimmende metalen puntenslijper of een zacht wit gummetje met het cellofaan er nog om.

Vanochtend bracht de post een pakket met de twee ’Moleskine-boekjes’ die ik via Internet had besteld. Al twee eeuwen traditionele schrijfboekjes voor schrijvers en denkers. Ik wist meteen toen ik ze ontdekte dat ze geknipt voor me waren. Twee simpele zwarte boekjes, één kleine, één wat grotere. Een donkerpaars lintje erin als bladwijzer, sober als een kerkboek. Er omheen een zwart elastieken bandje om hem dicht te houden. Het papier glad en gelig met bijna onzichtbare lijntjes.
Op het eerste blad staat in minuscule letters:

In case of lost return to:

As a reward: $ …..

De eerste weken zal ik er nog niet in schrijven, ze alleen af en toe genietend open doen…..