Schuttingtaal (2)

Terwijl ik ramen lap zie ik buurman met een emmertje sop een vogelpoepje op de auto te lijf gaan.
“Hoi Harry,” roep ik joviaal. “Moet ie weer glimmen?”
Hij reageert niet direct. Het hardnekkige korstje vraagt even meer aandacht. Nadat hij het heeft verwijderd haalt hij zijn schouders op.
“Tiny houdt van een nette auto,” zegt hij zonder op te kijken. “Ze heeft vroeger gewerkt bij een schoonmaakbedrijf. Daar zal ze het wel van hebben. Poetsen, zuigen, dweilen, ze is de hele dag bezig. Twee keer per week lig ik in een schoon bed en iedere dag moet mijn ondergoed in de was.” Het komt over als een schuldbekentenis.
De spons wordt met kracht op het dak gedeponeerd en buurman begint fanatiek op iets onzichtbaars te boenen.

Ik trek een wissel op het gesprek: “Gaan jullie nog met vakantie?”
Als door een wesp gestoken smijt Harry de spons in de emmer. “Ze wil naar Thailand! Daar wil ik nog niet eens begráven worden! Waarom uitgerekend naar dat land? Bloedheet, smerig en de halve dag zit je op het toilet. Daar zit ik niet op te wachten. Komt ze gisteren met een ander ‘briljant’ idee. Een weekje varen op de Rijn! Hoe ze daar op komt mag Joost weten. Maar dat is niets voor mij. Ik heb het niet zo op die Duitsers. En als ik een boot zíe word ik al zeeziek. We hebben een prima huis met alles erop en eraan, een perfecte tuin mét zonneterras, een zomerhuisje in Schoorl. Wat wil die vrouw nog meer? Ze heeft geen rust in haar kont. Ze blijft maar doorgaan met zeuren. Maar dat is het niet alleen hoor, die onrust. Ze wil ook dat ik allerlei dingen eet die ik niet lekker vind. Vis bijvoorbeeld. Ik heb een hekel aan vis. Een sudderlapje, dáár doe je mij een plezier mee. Maar dat vindt ze te ‘burgerlijk’.”

Plotseling ligt het emmertje op z’n kant. Verstild kijkt buurman naar het sopje dat geluidloos in de goot verdwijnt.
“Vorige week heb ik het nog een keer uitgelegd. Ik wil geen vis, niet naar Thailand en gewoon een boterham met hagelslag! Meer niet. Dat is toch niet te veel gevraagd? Maar ik moet nu even een zeem halen om de druppels van het raam te vegen. Dat geeft vlekken, zegt Tiny. En daar houdt ze niet van.”

“Dus jij denkt dat een boottochtje op de Rijn nog niet zo gek is?” zegt hij al lopend over zijn schouder kijkend.
“Als je het niet probeert, kun je er ook niet over oordelen,” reageer ik arbitraal.
Afwisselend kijkt Harry naar de spons, de auto en de voordeur. Met een schouderklopje wens ik hem succes.
“Groetjes aan Tiny,” roep ik hem na terwijl hij hoofdschuddend naar binnen loopt. “Ik wil alleen maar rust,” hoor ik hem nog zeggen. De houdbaarheidsdatum van hun huwelijk heb ik inmiddels bijgesteld naar zes maanden.