Sensitief

Joost liep door het detectiepoortje de fabriekshal in. Hij werkte als voorman in een sociale werkplaats waar hij leiding gaf aan mensen met een WSW indicatie of een verstandelijke beperking. Hij had een uitzonderlijk talent ontwikkeld in het omgaan met mensen die het moeilijk hadden. Privé had Joost ook het nodige te stellen met Lieke, zijn gehandicapte dochter. Hierdoor waren spanningen ontstaan in zijn huwelijk met Mareille. Echter hield de onvoorwaardelijke liefde voor hun dochter en toch ook wel voor elkaar hen bij elkaar.

Zodra Joost binnenliep, begon Jolanda’s oog te twinkelen en stapte ze blij op hem af. Het was haar eerste dag weer sinds haar bevallingsverlof. Joost was haar lievelingsvoorman waar zij verguld door trots een foto van haar pasgeboren zoon aan wilde laten zien. Ze gaf hem een iets dikkere knuffel dan gangbaar was en toonde vol trots de foto van haar zoon, Jamie.

“Ach, wat een lekker kereltje, Jolanda!”

“Ja, mooie foto, toch? Alleen sta ik er zelf niet zo mooi op.”

“Hoezo niet, lieverd?”

“Nou, ik ben zo dik op de foto.”

“Welnee, je staat er precies zo op als je bent!”

Jolanda schoot in de lach. Om één of andere reden kon zij een dergelijke opmerking van Joost goed hebben. De opmerking was ook niet beledigend bedoeld. Hij was eerder liefdevol. Joost vond dat iedereen tevreden moest zijn met hoe hij of zij was. Hij hield van authentieke mensen en hoe je het ook wendde of keerde, authentiek was Jolanda zeker. Daarbij kwam dat Jolanda stiekem een beetje verliefd was op Joost. Joost wist dit wel maar liet Jolanda in haar waarde.

Joost startte de zeepband. Het werk was afwisselend. De ene dag deed hij zeep, de volgende dag drop en daarna weer eens een keer koffie. Toch ging het hem vooral om het mensenwerk. In zijn groep waren regelmatig terugkerende relletjes. Het niveau tussen zijn mensen onderling verschilde ook enorm. Sommigen konden het werk nauwelijks aan terwijl anderen wel wat sneller wilden. Jaap had de meeste problemen met het meekomen in de groep. Hij kon heel weinig maar wilde wel heel graag. Dit leverde regelmatig flinke huilbuien op. Ook nu liep de band weer vast vanwege Jaap die het tempo niet bijhield.

Eigenlijk was hij niet geschikt om het werk aan deze relatief snelle band te doen. Joost vond het echter ongepast om Jaap weg te sturen en bedacht iets waardoor hij toch waardevol was voor het team. Hij riep Jaap bij zich:

“Jaap, ik wil graag dat jij de zeep gaat controleren op geur.”

“Oh, eh hoe dan?”

“Ik wil dat jij af en toe een zeepje van de band oppakt en eraan ruikt. Als je de geur niet goed vindt, gooi je het zeepje in de ton naast je, oké?”

Joost had ondertussen een ton gepakt en deze naast Jaap gezet. Jaap nam plaats op een krukje en begon aan zijn nieuwe belangrijke taak. Glimmend van trots voelde hij zich de maestro van de lopende band. Regelmatig werd een zeepje afgekeurd en in de ton gedeponeerd. Het leverde wel argusogen op bij enkele collegae. Kevin klaagde ineens heel regelmatig over een stekende pijn in zijn been “waarvan de grote teen aan de binnenkant zat”. Het luxe baantje leek hem ook wel wat. Met een grap en grol en een groot stuk chocolade stelde Joost ook Kevin tevreden. Hierdoor werd een brandje in den dop geblust. Om 17.00 uur ging de zoemer van het bedrijf en liep iedereen tevreden richting de uitgang.

Joost liep naar de ton. Er lagen 17 afgekeurde zeepjes in. Jaap had zijn werk vol overgave verricht. Hij pakte de zeepjes uit de ton en plaatste deze op de band.