Seppe

Als ik het goed heb is dit column nummer negenenzeventig. Indrukwekkend? Indrukwekkend naar mijn maatstaven. En, eigenaardig, nog nergens heb ik iets verteld over mijn vriend die we voor de gelegenheid Seppe zullen noemen. Hoe is het mogelijk dat ik hem zo heb kunnen verwaarlozen. Nochtans is hij voor mij een belangrijk iemand. Ja, menige keren zelfs mijn toeverlaat in moeilijke tijden, mijn luisterend oor waar ik als het moet, zelfs mijn hart kan bij uitstorten.

Seppe heeft precies de zelfde leeftijd als ik en zit ook in het zelfde sociale straatje. Groot verschil met mij, hij is vrijer, ongenuanceerder, laat zich niet knechten. Daar waar ik vol zit van normen en waarden, daar waar ik MIJN persoontje dagdagelijks als het ware nauwlettend met een minuscuul potlootje, risicoloos tracht uit te tekenen, is hij een flapuit zonder weerga.
Ik zou bij voorbeeld als gecultiveerde vrouwenverlanger bij één of andere omschrijving nooit verder durven gaan dan ‘keurige weelderige boezem’ of ‘ heerlijk zachte vagina’. Hij staat dan al lang ‘joekels’ of ‘tetten’ en ‘preut’ te orakelen. Ja, hij is een beetje brutaal gebekt. Excuseer me als het stoort.

Hij is niet dommer dan ik. Goed, hij zal wel wat minder met de dingen bezig zijn. “Meralixe” zei hij gisteren nog in ‘t café, “je bent een piekeraar zonder weerga, veeg daar toch eens uw kloten aan!”(alweer dat brutaal taalgebruik) ’t Was iets met het milieu. Gans Engeland staat met zijn voeten in ’t water.. “’t Schaap is al lang de preut af” ging hij door. (alweer dat verschrikkelijke woord)
Ik voelde wel dat geen enkele omstaander nog geïnteresseerd was in mijn betoog. Dit maakte me zelfs wat machteloos, deprimerend, mistroostig. Waarom ben ik op dergelijke momenten ook altijd zo serieus in de omgang met anderen?
Hij, hij drinkt nog een pint en met een optimisme waar ik alleen maar jaloers kan op zijn maakt hij er een gezellige boel van. Feestje bouwen? Seppe is er klaar voor.

Wanneer ik hem voor het eerst ontmoet heb? Tjonge daar vraag je me wat. O ja, dan toch ergens in de jeugdjaren hoor. Het is ook niet zó duidelijk. Ontmoette hij mij of ik hem? Nu weet ik wel nog dat hij mij mee vroeg bij het vissen en ik, anders dan in het lied van Robert Long, de ring aan de pink ben blijven dragen. Ja, daar was een barrière, een uitkijkpost van waaruit ik hem kon observeren. Onze levens vielen in verschillende plooien. Het kattenkwaad, het urineren in het postvak van de heer pastoor, het met een rietje opblazen van een kikker, het plat rollen van het roggeveld van boer Vertongen, het doktertje spelen met het twee jaar oudere mollige buurmeisje, daar werd schoorvoetend afstand van genomen. Er brak een tijd aan voor het grotere werk, het spel van de volwassenen.
De plooi voor mij WAS dat grotere werk, de liefde voor één vrouw, het leren van een vak, de kinderen, het zoeken naar het dan toch al ergens verstoorde evenwicht.
Hij, hij spartelde nog even tegen, nam een pint te veel, reed een eerste auto aan flarden en kreeg straffen voor zijn ongehoorzaamheid. Ook hij kon niet optornen tegen het grote monster, DE wereld, het beest dat voorkauwt, uitstippelt, kanaliseert en beslist. Ook hij werd ten slotte aan banden gelegd binnen de redelijkheid van een geciviliseerde samenleving. Gelukkig maar. Daar ben ik me wel van bewust, hij zou het niet overleefd hebben.

En ik, ik kreeg eigenaardig genoeg ook straffen, maar dan voor mijn volgzaamheid. De brave Jan met de pet in mij zag toe op de ongelijkheid, het voyeurisme, de valsheid, het getouwtrek, de belangenvermenging, het ECHTE laag bij de grond gespeelde spel der volwassenen. Daar waar ik geloofde in de onschuld van mooie woorden als vriendschap, trouw en ja, zelfs liefde, hebben de jaren me andere verhalen getoond, verhalen van een meedogenloze strijd om de beste te zijn, verhalen van ontrouw, van straffeloosheid en gesjoemel met meerdere keren, wat we dan toch maar ‘het kwade’ zullen noemen, als overwinnaar.
Deze levensloop heeft me in een welbepaalde vorm gekneed waarbij loslaten een opgave wordt, waarbij, ik zeg maar wat, wekelijks uit de bol gaan voor de favoriete voetbalclub, niet meer tot mijn mogelijkheden hoort. Meerdere keren, zoals gisteren, toen niemand nog luisterde naar mijn alarmerende naakte cijfers over de opwarming van de aarde, ben ik kwaad op de denker in mij.

Meralixe, waar is Seppe nu?