Short Message: w8 1s even!

Ruim veertig procent van de jongeren kan zich geen leven meer voorstellen zonder gsm, las ik in de krant. Dat valt mee, dacht ik, ik had dat cijfer hoger geschat. Datzelfde onderzoek toonde aan dat een groot deel onder hen nooit belt. Dat verraste me wel even. Ze gebruiken hun mobieltje als uurwerk en als wekker, zo blijkt, en vooral: om te sms-en. Dat doen ze bijna allemaal, vaak en veel, binnen en buiten de klas, ze zouden nog liever sterven als dat men hen dat digitaal gebabbel zou afnemen. Die heroïsche opmerking moet wellicht worden genuanceerd. Ik was in mijn tijd liever doodgegaan dan dat ik met een jeans met wijde broekspijpen naar school zou zijn gefietst, en dat zou ik gemeend verklaard hebben als men mij voor een onderzoek ernaar had gevraagd.

Trouwens, als er twintig jaar geleden een machientje had bestaan waarmee ik ongezien en zonder toestemming en zelfs vanuit de saaiste les kon communiceren, had ik er al mijn geld voor neergeteld. Dat geldt voor meer dan veertig percent van mijn zogenaamde niet-materialistische generatie, denk ik. Onze vaders droomden op hun beurt, als ze ons thuis weer eens languit betrapten met het telefoontoestel op schoot, in die tijd al van individuele betaalkaarten.

Die zware huistoestellen staan nu in de musea, gelukkig maar. Mijn weetgrage nichtjes met hun lichtgewicht mobieltjes vragen me al eens: Wat deden jullie bij een lekke band? Wat als je iets wou zeggen aan je lief? Hoe vonden jullie elkaar dan als jullie uitgingen? Tja. We liepen met onze fiets aan de hand naar huis, antwoord ik. We wachten tot we ons vriendinnetje zagen of schreven een brief. En we vertrokken altijd in groep, allicht raakten we elkaar wel eens kwijt. We leefden bij afspraak, gewoonte en toeval. Mooi toch?
Natuurlijk kocht ook ik, naast een jeans met wijde pijpen, al lang een gsm. Vorige week raakte ik hem kwijt. Het duurde drie uur eer ik mij een nieuwe had aangeschaft. Helaas was het type waaraan ik gewend was geraakt, niet meer te koop. De bedrijven en hun ontwerpers houden enkel de jongeren voor ogen die voor hun gsm willen sterven en nog voortdurend vernieuwing willen.

Zo zit ik nu met een lucifersdoosje opgescheept. Het dingetje is radio, fototoestel en filmapparaat, het kan muziek downloaden en op Internet gaan. Dat staat toch in de handleiding. Door de hypergevoelige toetsjes is het voorlopig al moeilijk genoeg om iemand op te bellen of opgebeld te worden. Bovendien zijn de berichtjes op dat Union-Match-schermpje zonder een sterkere bril nauwelijks te lezen.
Bijkomend onderzoek zou eens mogen aantonen dat er boven de twintig jaar ook mensen zijn die niet meer zonder gsm willen leven. Het zorgt misschien voor meer ontwerpers die aangepaste toestelletjes bedenken voor gebruikers zoals ik.