Sinterklaasdobbelen

Het wordt elk jaar populairder: het Sinterklaasdobbelen. De regels zijn simpel; koop minimaal twee cadeautjes voor ongeveer vijftien euro (met winkels als de Euroshopper en de Action koop je veel voor weinig) en flikker ze op een hoop. Als iedereen zijn donatie heeft gedaan kan het spel beginnen. Wie het hoogst gooit mag beginnen. Gooi je een één of een zes, mag je een cadeautje uitpakken en voor je neerleggen. Zo ga je met de klok mee tot alle cadeautjes op zijn. Dan kan het echte spel beginnen. Je zet een kookwekker op een heel uur en gooit weer met de dobbelsteen. Gooi je één moet je een cadeautje van jou verzameling weggeven en gooi je zes, dan mag je een pakje bij iemand anders pakken. Dit gaat door totdat de wekker ene signaal geeft en aan de sensatie een einde maakt.

Je zult het niet geloven maar voor de meest lullige dingetjes zijn mensen in staat om te moorden. Geloof me, dat Sinterklaasdobbelen haalt het slechtste in de mens boven. En naarmate de tijd verstrijkt (geloof me, iedereen weet exact hoeveel minuten er nog gespeeld moeten worden) worden alle deelnemers fanatieker.

Vorig jaar hebben we dit spel bij mijn schoonfamilie geïntroduceerd. De jongste van het stel was al eenendertig dus niemand geloofde nog in Sinterklaas. En om een extra spelelement in de avond te brengen vonden we dit wel een goed idee.
Enfin, mijn vrouw en ik kochten gezamelijk de cadeautjes: een kookboek en wat andere prullaria. Maar de klapper waren zes verzilverde servetringen. En het mooie was: we hebben ze per twee verpakt waardoor het eigenlijk drie cadeautjes waren!

Natuurlijk zette mijn schoonmoeder meteen in op deze servetringen. Omdat het uur van de waarheid nog maar net begonnen was lieten we haar in de waan dat ze een zeer succesvolle dobbelspeelster was en je zag aan haar gezicht dat ze het daar ernstig mee eens was!
Toen de teller nog op ongeveer één minuut stond ging het werptempo zienderogen omhoog. En ondanks dat de servetringen al bijna een uur gebroederlijk bij de verzameling van mijn schoonmoeder lagen leek iedereen op de valreep ook geïnteresseerd in deze voorwerpen.

En jawel hoor, daar ging de bel. Iedereen juichte het uit van ontlading! Mijn schoonmoeder zat beteuterd voor zich uit te kijken. Haar prijs? Een plastic spaghettilepel en een rekenmachine. Uit medelijden hebben we de servetringen alsnog maar aan haar gegeven. We hebben sindsdien al meerdere malen bij mijn schoonouders gegeten. Ik heb de servetringen nooit meer gezien.