Sjaak op de Paaz

Sjaak was een enorme spraakwaterval. Indertijd had ik voor iedereen een dier bedacht. Hem noemde ik “kwaak”. Goedemorgen kwaak. Truste kwaak., Kwaak kwaak… Voor hem wou de poort naar buiten nog wel eens open staan. Voor mij bv niet. Even de zonwering opzij duwen en door het raam naar de tuin (of andersom). Niemand heeft iets door. Ik zat wel vaker rond een of vier ’s nachts naar het ochtendconcert te luisteren.

Dat begon altijd precies hetzelfde. Zo half vier schrikt ergens een gans van de ochtendtrein wakker. Snel genoeg volgt van alle kanten gepiep. Dan dut iedereen weer in, rond half vijf begint een merel en snel genoeg heb je het symfonie orkest. Ondertussen geniet ik van cola met peuken. Geen spat regen en lekkere temperatuur. Laat maar komen die dag. Mooi weer krijgen we. Hopelijk is Oudkapel vannacht overleden…

Tja Bart had een waterkoker maar die was pas, den stugge boer getrouwe, rond half zeven wakker. Ik ben ristretto gewend maar als je die koffie van hem binnen wist te houden dan was je ook echt wakker. Hij was wel knap pissig toen ik de allereerste keer geen mok achterover gedrukt bleek te hebben. De waterkoker, dat moest je niet voor elkaar presteren want dan heb je een razzia. De rest of een rugzak aan drank dat hebben de hennen toch niet door. Jammer dat poets Miep en Aisha of Marokkaanse hen Truus dat stiekem wel checkten. Dus jenever in de correcte verpakking en bierblikken onder in de vuilniszak. ’s Ochtends en voor het pitten je tanden poetsen was ook geen gek idee.

De douche ging elke minuut uit. De keus was loei heet of ijskoud. Van enige zindelijkheids-training waren ze ook niet vies daar. De poets ploeg kwam elke ochtend langs (bed opmaken was je eigen keus). Vies van een praatje waren die meiden niet (wat mij betreft, behalve Truus, stuk voor stuk zo van de straat geplukt. Zij, zeker Miep, kenden het verschil tussen verkrachting en dwang-medicatie wel. Mij viel dat nooit zo op. Even de hele etage attenderen op wat er gebeurde daar was ik ook niet vies van.

Ik ben eens, rond drie uur ’s nachts, via het raam van Sjaak, weer naar binnen geglipt. Het hek dat kon je wel vergeten. Daarvoor had je de massief grenen acht-zitter nodig plus tuinstoel via de armleuning en even optrekken. Alleen gorilla deed dat wel eens. Hij heeft ooit, met een dreun, professor pedo twintig meter verder tegen de deur geparkeerd. Daarbij lagen diens vaste delen wel aan barrels. Oudkapel wou, door gorilla, ook nog wel eens geïnstrueerd worden. (Verder kende meneer de etage niet zo en zijn Lamborgini in de poeier rijden vergat hij ook consequent.)

Bij zo’n gelegenheid liet Sjaak zien wat hij nou weer aan het knutselen was. Voor zijn whiskey hoefde hij nooit iets terug. Ik las ondertussen wat in een van zijn, zelfgemaakte en in eigen beheer gedrukte, strip-albums. Tekst en plaatjes waren tot in de puntjes verzorgd, in kleur en ronduit schattig. Niet bepaald het Silly Wandelpeen werk zeg maar. Ooit vroeg hij mij een keiharde mep op zijn reet te geven. Een keertje legde hij zijn piemel zo op tafel. Brigadier dog zei “de volgende keer hak ik hem er af”. Maar goed, gorilla noemde mij niet voor niets generaal ninja.

Sjaak had zo zijn eigen ideeën over kwaad worden. Ooit gooide hij zijn mok met koffie, rakelings langs zo’n hen, tegen de muur aan scherven. Zodra ze weg was raapte hij de scherven weer op, vegen hoeft niet, knutselt alles met seconden-lijm weer aan elkaar en geeft me dat geval voor zijn aloë vera. Het sijpelde een beetje maar inderdaad, je hebt de splinters niet nodig.

Ooit schilderde hij, met witte verf en letters van A4 formaat “power to the people” op de oranje-huis kleurige vloer. Dezelfde hen was later kwaad op hem daarover. Hij valt tegen haar uit: “Ik ben zo naar buiten stomme kuthoer en als ik jou daar zie bind ik je aan de eerste boom vast en verkracht je. Vervolgens zie je maar hoe je los komt.” De hen doet net alsof ze pinguïn is en roept hem na “je gaat zelf de vloer dweilen en grondig. Zodra ze uit beeld is pakt kwaak de mop en veegt even vlot de tekst uit en laat de spatten achter.

Sjaak, proost kerel, vat er een op mij in het Walhalla.