Sjaak Swart

Tijdens mijn verhuizing, vond ik een doos met voor mij, waardevolle spulletjes terug. Een middelbare schoolagenda 3x zo dik als oorspronkelijk, mijn eerste en meteen laatste dagboek en een vaantje van een Europacup wedstrijd van Ajax tegen FC Internaziola uit 1971. Ik was met mijn 9 jaar een echte Ajaxfan. Ik denk eerlijk gezegd uit wraak geboren. Mijn ouders en oudere broers waren Feyenoorders, maar mijn zwagers rasechte Ajacieden. Aangezien ik het toen al leuk vond tegen iedereen in te gaan en omdat mijn zwagers mij als kleine zusje, schandalig verwende, was het niet meer dan logisch dat ik voor Ajax was, toch?

Ik kende het Ajax uit die tijd uit mijn hoofd, wist wanneer er een hoekschop moest worden genomen en soms had ik zelfs buitenspel goed! Iedere zaterdag als de familie bij mijn ouders thuis waren, werd ik overhoord. Stuy in het doel, Cruyff, Neeskens, Haan, Hulshof, Keizer, zonder aarzelen noemde ik ze op. Ondertussen vulde ik mijn zakken met snoep en kreeg de ene aai over mijn bol na de andere van mijn twee zwagers. Hoe harder mijn ouders en broers scholden op me, hoe standvastiger ik werd. Helemaal toen één van mijn zwagers beloofde om met mij te trouwen!! Tjaaa, je bent Ajacied of je bent het niet en mijn zussen hielden niet van voetbal, dus was een scheiding een logisch gevolg.

Op een dag, kwam mijn zwager naar ons toe en liet me een kaartje zien, een wedstrijdkaartje, met de mededeling: “Wijfie je wordt nu al zo groot, jij mag mee naar de afscheidswedstrijd van Sjaak Swart”! Ik ging uit mijn koekie of panty, weet niet meer precies wat ik aan had, was in ieder geval door het dolle heen! Ik mocht mee naar een echte wedstrijd en niet zo maar een wedstrijd, de afscheidswedstrijd van Mr. Ajax himself!

Mijn ouders hebben in de weken naar de wedstrijd toe, alles gedaan wat in hun macht lag om mij er van te weerhouden. Op een gegeven moment bood mijn moeder me zelfs kleding aan uit een dure boetiek in plaats van wat ik toen al bestempelde als Cheap and Awful (C&A), maar niets kon me overhalen om niet met mijn 2 grote idolen naar de Meer af te reizen. Mijn vader zette hardere maatregelen in, als ik te laat thuis kwam voor het eten zei hij: “De volgende keer dat dit gebeurd, kan je die wedstrijd wel vergeten, dametje”. Dus vanaf dat moment kwam ik niet meer te laat, voor het eerst in mijn bestaan leek ik op het ideale kind, luisterde braaf, kwam op tijd, had geen grote mond meer, zelfs mijn broers konden me niet in de val lokken. Het leek wel een “Feyenoordoerwoud” waar ik, zonder wapens, ongeschonden door heen moest zien te komen.

Alles ging goed tot een week voor 19 mei, de datum! Ik was met mijn vriendinnetje in het pretpark Drievliet en ik hing aan de verkeerde kant van een apparaat wat de lucht in ging, nou ja verkeerde kant, ik moest op een stoeltje binnen in een ring zitten en ik hing aan de buitenkant aan de staart. Het apparaat ging de lucht in en weigerde nog naar beneden te gaan, waardoor ik me moest laten vallen. Ik tuimelde een meter of 6 naar beneden en brak op verschillende plaatsen mijn pols, een open botbreuk. De artsen in het ziekenhuis keken bezorgd en vertelden mijn ouders en mij dat ik waarschijnlijk een lamme arm er aan over zou houden, maar dat ze operatief nog het een en ander wilden proberen om dat te voorkomen. De tranen stonden in de ogen van mijn vader en moeder toen de arts klaar was met zijn relaas en vroeg of we nog vragen hadden. Mijn vraag bestond uit een mededeling, dat hij kon opereren wat hij wilde, als ik maar voor zaterdag het ziekenhuis weer uit was.

Dat laatste is niet gelukt, 3 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen, geen Sjaak Swart, geen wedstrijd. Maar mijn zwagers waren wel afgereisd naar Amsterdam en hadden van Mr. Ajax een vaantje gekregen met de boodschap er op: “Voor Vera, de jongste Ajaxfan, groetjes Sjaak Swart”