Sjalalie sjallahlaaf

Eindelijk! De Tros heeft nu ook het licht gezien. Ik roep al jaren dat we het Eurovisiesongfestival niet meer serieus moeten nemen. Muzikaal gezien komt het beste nog niet eens boven het niveau van de auditierondes voor Popstars uit en verder is het slechts politieke en economische hielenlikkerij. Met het nationaal songfestival 2010 heeft de Tros echter een keihard statement gemaakt. Even simpel als doeltreffend: laat een demente bejaarde wat onsamenhangende teksten op een kladbok krabbelen; zet een doorgedraaid orgel in een studio; pluk wat jonge kippetjes van de plaatselijke kneuzenkermis om het liedje de camera in te kakelen; zet er wat hersenloos klapvee achter; laat de beoordeling over aan ordinaire, mediageile schnabbelhoeren en zie daar: vlijmscherpe satire van vaderlandse bodem is geboren. Wat een ongeëvenaarde, cynische zelfspot! Na de mislukte vershining van die drie slappe lullen in 2009 laten wij dit jaar heel Europa zien dat we wel kloten hebben. We gaan op dubbelzinnige wijze een universele boodschap brengen in Oslo: neem het leven niet te serieus en alles wordt leuker, makkelijker en vreedzamer! Binnenkort kunnen we bij de Tros nog een speciale aflevering zien van het programma Bananasplit. Daarin zal die tot vervelens toe vrolijke frans al zijn energie nodig hebben om onze opperregelaar zijn woonwagen binnen te lokken. Vermomd in een zwart pak met een zwart bolhoedje en een grijze nepbaard zal hij hem de volgende bekentenis afdwingen: “Goedgelovige burgers. Meneer Davids had gelijk. Ik heb te weinig kloten voor deze functie. En ja: ik heb jullie allemaal voorgelogen en om de tuin geleid. Behalve olie hadden we niks te zoeken in Irak. En nog minder hebben we te zoeken in die brandende zandbak van Talibaba en zijn 40.000 rovers. Daarom heb ik besloten per direct mijn functie als opperregelaar neer te leggen. Maar niet voordat ik opdracht heb gegeven dat onze jongens naar huis moeten komen. Allemaal. Ook de trainers. Nog voor het weekend. Zodat we gezellig met elkaar carnaval kunnen vieren. Sjallahlaaf!” Dan springt de hoogst irritante giechelkabauter weer voor de camera. “En zo is het maar net. Hi hi hi! We moeten het allemaal maar niet te serieus nemen. Lekker genieten en geen slap gelul. Daar ga ik een liedje over schrijven! Iets met een zachte ‘G’ en een harde ‘L’. Die zachte ‘G’ verwijst naar mijn Bourgondische levensstijl en die harde ‘L’, nou dat verzint u zelf wel! Hi hi hi!”