Ik stapte na een heerlijke avond om half een ’s nachts in de auto. De radio aan, een uurtje rijden en dan was ik weer thuis. Uit de boxen galmde Michael Jackson, Beat it. Ik wilde al naar een andere zender verhuizen toen ik de DJ hoorde zeggen dat er nog geen bevestiging was van het overlijden van de King of Pop. Verrast en verbaast bleef ik op de zender hangen, in de hoop wat meer te horen. Niet omdat ik een MJ fan ben, maar puur uit nieuwsgierigheid. Als ik eerlijk ben waren er maar weinig liedjes van hem die mij konden bekoren.

In de daarop volgende dagen was zijn dood een hot item op alle tv en radiozenders. Zelfs onderweg naar Italië hoorden wij op iedere zender met desbetreffende dialect “Michael Jackson.” Na een week zonder internet, radio of tv kwamen we heerlijk gebruind terug in Nederland, waar de hype nog steeds volop aan de gang was. Ondanks alles raakte ook ik in de ban van de King of Pop zijn leven, zijn overlijden.

Dinsdagavond, half zeven, settelden we ons voor de tv. Bakkie koffie, een koekje, het hele gezin keek mee. Ondertussen flink speculerend over hoe en wat er zou gaan gebeuren. Zoiets als met André Hazes? Of zou het meer een J.F. Kennedy gebeuren worden?

Twee uur lang heb ik zitten kijken naar zangers, zangeressen, dominees, broers, zussen, vader en niet te vergeten fans. Ze prezen hem letterlijk het graf in. Ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg waar al die mensen waren toen hij vier jaar geleden werd weggegooid en verguisd? Spraken ze toen ook zo lovend over hem. Zou LaToya de pers nu ook vertellen dat zij het ongezond vind om als 40 jarige man met kinderen te spelen. Zou Mandela hem toen ook een briefje hebben gestuurd waarin hij hem liefde en sterkte wenste?

Op een gegeven moment kregen de wereld en ik een foto te zien van een piep jonge Michael. Ik kon het niet helpen, ik schoot vol. Opeens was ik zijn moeder en voelde haar verdriet. Zij had haar kind verloren. Alle rijkdom op aarde kon haar hem niet teruggeven. Een moeder die niet in beeld kwam, waarschijnlijk ook niet in beeld wilde komen. Zijn broers en vader echter knuffelden en omarmden iedereen voor het oog van de camera.

Na de emotionele toespraak van Brooke Shields, kwam Jermain Jackson het podium op. Wat wereldsterren als een Lionel Richie en Mariah Carey niet voor elkaar kregen, kreeg hij wel voor elkaar. Zonder één valse noot en niet bevangen door emotie, zong hij het liedje Smile.

Als afsluiting van de ceremonie, stond daar zijn hele familie op het podium te zingen en te zwaaien, inclusief zijn vader. Dat beeld staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Ik mag niet oordelen, ik weet niet wat het is om een beroemdheid te hebben als broer, ik weet ook niet wat het is om je broer of kind te moeten delen met de rest van de wereld, ook weet ik niet wat het is om je broer te verliezen, maar wat ik wel weet is dat ik het niet zou kunnen opbrengen om te zingen of te dansen ten overstaan van miljarden mensen op zijn begrafenis.

Nee, mijn gedachten zijn na afloop van de ceremonie gegaan naar zijn moeder, zijn zussen Janet en Rebecca en naar zijn kinderen, vooral Paris, die mij en de wereld duidelijk maakte dat zij de allerliefste vader van de wereld verloren had.


9 reacties

arta · 10 juli 2009 op 19:45

Michael Jackson had geen zus die Rebecca heette. Zijn oudste zus heet Maureen Reillette en haar bijnaam is Rebbie.
Over het zingen van Jermaine: Ik zag overduidelijk wél emotie en wat zijn zingen betreft: In een artiestengezin is het devies ’the show must go on, no matter what’.
[quote]Niet omdat ik een MJ fan ben, maar puur uit nieuwsgierigheid. Als ik eerlijk ben waren er maar weinig liedjes van hem die mij konden bekoren.[/quote]
Dat kwam duidelijk uit je tekst naar voren…
🙂

Bitchy · 10 juli 2009 op 20:07

@Arta Volgens de bronnen die ik geraadpleegd heb heet ze voluit Rebbeca Maureen Reilette. Misschien heb je gelijk, geen idee.
Deze column is zoals ik de ceremonie heb beleefd, ik vond de emotie van Jermaine gespeeld. Niet echt. Maar zoals ik al aangeef…. Ik heb geen wereldberoemde broer die is overleden.

:lach:

lisa-marie · 10 juli 2009 op 20:42

Ook ik heb zitten kijken en heb het echt anders beleefd. Ik vond het duidelijk een mix van vieren en herdenken.
Bij het liedje smile zag ik wel emotie bij Jermaine en niet alleen zien maar ook horen. Brooke vond ik echt oprecht.

[quote]Een moeder die niet in beeld kwam, waarschijnlijk ook niet in beeld wilde komen. Zijn broers en vader echter knuffelden en omarmden iedereen voor het oog van de camera. [/quote]
Ik dacht toch duidelijk zijn dat ik zijn moeder tussen zijn kinderen zag zitten en herhaaldelijk in beeld kwam. Ook had ik begrepen dat het de bedoeling was als ze iemand wilde omarmen dat ze dan dat bij zijn broers konden doen want je zag duidelijk dat brooke daar van afweek en dat dat echt niet de bedoeling was.

Wat mij echt vooral opviel was zijn oudste zoon prince, hoe die deed , daar heb ik echt weinig emotie bij gezien.

En waar ik eigenlijk wel benieuwd naar ben waarom je gedachten wel naar zijn zussen ?

Mien · 10 juli 2009 op 22:02

Bijzonder om te lezen hoe Michael vriend en vijand blijft boeien en verbinden, ook na zijn dood.
Emoties zijn mixed feelings en iedereen geeft daar haar of zijn persoonlijke beleving en invulling aan.
Emotions never die.

Mien Feeling

axelle · 11 juli 2009 op 13:33

En de Michael’s blijven maar komen…

Misschien eens een kettingcolumn lanceren waarin iedereen in een stuk van op z’n minst 500 woorden zijn/haar ervaring met de King of (Fl)Pop mag spuwen.

pally · 11 juli 2009 op 17:03

Ik vind het wel een oprecht stuk, Bitchy, waarin je probeert jouw gevoel of niet-gevoel weer te geven ten aanzien van de media hype MJ en de begrafenis. Ik vind het wel bizar dat iedereen kijkt waar hij of zij de meeste echte emotie ziet of denkt te zien. Ik moet er niet aan denken op die manier te worden begluurd in zo’n situatie. Maar dat hoort natuurlijk bij beroemd zijn. Je bent van iedereen, brrr

groet van Pally

Wayan · 11 juli 2009 op 19:20

Inderdaad, een ketting-column.

Ik begin er even aan : MJ is een product van een ongezond gezin van armoezaaiers die kost wat kost geld wilden verdienen.

Daar is de vader in geslaagd door de Jackson Five op te richten. Er werden toen aanzienlijke bedragen verdiend.

Michael Jackson gaf in een interview toe dat hij soms tweehonderdduizend dollar kreeg van zijn vader. Dat geld gaf MJ dadelijk uit en hij was toen niet eens 14 jaar oud.

Die karaktertrek (geld uitgeven) bepaalde zijn hele verdere leven.

Dat verneukt natuurlijk alles, want MJ werd gewoon aan geld uitgeven, in de vaste overtuiging dat er door zijn zangtalent toch altijd meer geld zou zijn.

Geld geeft macht, en heel veel geld geeft absolute macht, waardoor de super rijke persoon zich inbeeldt dat alles wat hij wenst zal uitkomen.

Indien MJ in de tijd van Clark Gable en Ingrid Bergman zou geleefd hebben, had hij ongestoord zijn pedofiele neigingen kunnen uitvoeren, want in de jaren 1930 tot 1970 beschermden Hollywood en de platenmaatschappijen hun best presterende zangers en filmsterren, en was er een stilzwijgend akkoord met de pers dat bepaalde zaken niet mochten openbaar gemaakt worden.

Helaas leefde MJ in het tijdperk van het internet en moest hij de gevolgen ervan ondergaan.

Ik vind het onverstaanbaar dat zelfs Larry King met nauwelijks onderdrukte tranen rapporteert over MJ.

Laat ons even eerlijk wezen : MJ was een pedofiel, een gebruiker van cocaine, een verslaafde aan medicijnen die jij en ik nooit kunnen bekomen, en indien hij een gewone Jan of Piet had geweest, zou hij al lang op bevel van een rechtbank levenslang opgenomen geweest zijn in een psychiatrische instelling.

Nu zal zijn erfenis veel opbrengen wegens het simpele feit dat MJ het geld niet meer uitgeeft.
De laatste jaren gaf MJ meer uit dan hij bezat

Een kerel die graag in bed ligt met jongetjes van 9 tot 12, die verslaafd was aan drugs en medicijnen die hij via duurbetaalde dokters ontving, wat een voorbeeld voor de jeugd zeg !

Stel je even voor dat JOUW zoontje van 9 of 12 uitgenodigd wordt door een vent van 40 om de nacht in diens bed door te brengen.

Zou je dan op en neer springen van geluk omdat die vent MJ blijkt te zijn ?

Bitchy · 11 juli 2009 op 20:36

@Wayan

Ik heb met verbazing jouw tirade over MJ gelezen. Ondanks het feit dat ik geen fan ben, vind ik wat jij hierboven schrijft bijna mensonterend.
Jij hebt zeker de afgelopen weken de bekentenis van zijn eerste *slachtoffertje* gemist, waarin hij toegaf dat alles was verzonnen?
Gemakshalve ga je over het feit heen dat hij bij de tweede rechtszaak vrij is gesproken *onschuldig*.
Een autopsie heb jij niet nodig om de doodsoorzaak vast te stellen. Wie ben jij om iemand zo neer te knuppelen en te veroordelen?

Ik geef je antwoord op je vraag. Ja, ik zou mijn zoontje bij hem achterlaten. Puur om het feit dat ik als GEEN MJ fan altijd heb geloofd dat hij onschuldig was. Hij was zelf kind in een volwassen lichaam.

Ma3anne · 11 juli 2009 op 21:26

Het heeft me bijna een vriendschap gekost, omdat mijn leven gewoon doorging na het bericht van het overlijden van MJ. Mijn vriendin verwachtte kennelijk dat ik ook in rouw was, zoals zij. 😕
MJ was in de tijd, dat mijn kinderen begonnen te puberen hun eerste idool en daar groeide ik in mee. Al snel werd het echter House en Boy Zone voor resp. zoon en dochter en stelde ik me daarop in, wanneer dat door het huis galmde. MJ was snel vergeten.
Vandaar misschien, dat het mij niet meer deed dan het bericht van het overlijden van welke artiest dan ook. Jammer, een tijdperk voorbij. Erg, want 50 is veel te jong om te sterven.

Ik heb me weer eens verbaasd over de hype die het werd. De meest verguisde artiest ooit, werd een god. Ik heb het een paar keer in het nieuws aangezien en toen snel doorgezapt als het weer ter sprake kwam. Ik kon de schijnheiligheid amper verdragen.

MJ was een groot artiest. Ik ken zelfs een paar nummers van hem, die ik erg mooi vind en die me herinneren aan een leuke fase met mijn kinderen. Maar in die hype rond zijn dood kon ik niet meekomen. Daarvoor was het toch een te ver van mijn bed show. Als het mag…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder