Smurfen in de winter

Vervloekte, genadeloze, sadistische sneeuw! Mocht je een mens zijn, zou ik je levend verbranden, maar helaas ben je wel opgewassen tegen een vuurtje. Bedankt voor die koude, dikke vlokken in mijn gezicht waardoor ik al zeker tien keer een bijna dood ervaring heb gehad, bijna twintig keer een overstekende kat heb overreden en bijna dertig keer een overstekende bejaarde heb overreden. Mijn ogen zijn zo rood als rijpe tomaten, mijn handen zo paars als een courget en mijn benen zo blauw als een smurf. Dat laatste door een overheerlijke val van de fiets. O, wat ben ik toch dol op de sneeuw. En weet je waar ik nog meer dol op ben? Nee, niet een verleidelijke harde penis die mijn baarmoeder als een dun blaadje keihard perforeert en mijn stembanden eruit pompt zodat ik wekenlang geen stem meer over heb. Alhoewel.. ja, daar ben ik potdomme wel dol op! Maar die verhalen zijn er al in overvloed, dus die sla ik voor het gemak even over.
Ook ben ik dol op de winter. Ik omarm alle winterdepressies en laat ze niet meer los totdat de temperatuur weer enorm de hemel in schiet. Ik sla alle sneeuwpoppen in elkaar met een hark en laat mijn blaas vrijuit spelen over alle kinderen die het wagen mij met sneeuwballen te bekogelen. De kou is bijna ondraaglijk, maar de kou die wel te dragen valt, stop ik wijselijk in mijn hart.

Hopen, glijden en weer vallen. Zo zie je maar weer dat hoop niets dan ellende veroorzaakt. Een vogel staart me aan en ik staar terug. Ik verlies het staren, want een nieuwe sneeuwvlok komt op mijn ogen af. Een auto toetert, omdat ik door rood fietste, omdat ik door de sneeuw de rode kleur niet kon ontdekken. Een man vraagt of ik in orde ben nadat ik van mijn fiets ben gevallen. ‘Neen! Ik ben niet in orde! Ik ben nooit in orde geweest, maar vandaag voel ik me bovennatuurlijk niet in orde. Mijn lichaam bijna bevroren, maar toch voel ik de brandende pijn. Mijn hoofd is niet veel warmer, maar toch voel ik weer die eeuwig brandende ergernis die als een vuurpijl dwars door mijn hoofd schiet.

Mijn verjaardag staat ook weer op de stoep. Klem op de deur en gordijnen dicht. Ik hoef niet te beseffen dat ik weer een jaar verloren, overleefd, gestreden, gelachen, gehuild en geleefd heb en dat er weer een heel jaar (en nog vele meer waarschijnlijk, want ellende komt nooit alleen) op de loer ligt. Een hongerige wolf die je hele leven ongemerkt van je lijf zit te vreten zonder dat je het goed en wel beseft. Behalve op je verjaardag. Dan neemt hij een extra groot stuk, zodat je het wel even voelt. Een smurf zwaait naar je, maar je beseft dat het die blauwe plekken op je lichaam zijn. Een sneeuwvlok pist op je hoofd, maar je beseft dat het gewoon is gaan smelten. Een kind gooit een sneeuwbal met een steen erin verstopt tegen je hoofd. Maar je beseft dat het gewoon je eigen humeur is. De winter is als een langdurige ontmaagding. Het kan even pijn doen, maar je moet er gewoon door heen.