Snoekbaars in Hooge Vorssel

Nu er een economische crisis heerst blijkt het dat Nederlanders als eerste het bezoek aan een restaurant schrappen. Dat las ik afgelopen donderdag in een onderzoek van de website actiepagina.nl, een site met schreeuwende kleuren waarvan de missie is; makkelijk geld besparen tijdens het online winkelen. Een groot deel van de 12.500 respondenten verkiest in het onderzoek een hip kapsel boven een in roomboter gebakken Noordzeetong, om maar een voorbeeld te noemen. Ook kleding is voor een groot deel belangrijker. Liever in een gebreide trui van elandenwol bij Henk’s Snackplek de weekaanbieding naar binnen werken dan in je zondagkloffie je groente laten canneleren door een Franse kok in een vol restaurant.

Vandaar mijn verbazing wanneer ik steeds meer berichten tegenkom over restaurants die hun deuren openen. Bijvoorbeeld Eeterij ’t Bomenpark in Hooge Vorssel. Op de website van het Brabants Dagblad lees ik over het nieuwe restaurant van Niels van de Kamp en Eric Rassaerts. Ze kregen een telefoontje meldde de krant. Of ze belangstelling hadden in het etablissement. Dat hadden ze wel. Over de afgelegen locatie maken ze zich niet druk. En de bomen, daar groeien straks vast wel bladeren aan.

Nee, het tweetal snapt waarom de vorige eigenaar failliet is gegaan. Mensen voelden zich er niet genoeg thuis. Het gemis van de benen op tafel, het bordje op schoot gevoel was de ondergang geweest. En strak interieur met warme, donkerbruine kleuren wordt straks de redding. De perfecte IKEA showroom, zeg maar. Naast een grote muur met behang van zes kleuren bruin op je stoel van Zweeds grenen naar een enorme drijfkaars zitten loeren. Opgelegde knusheid.

Even verderop in het artikel krabbelen ze alweer een beetje terug. Het restaurant moet niet alleen knusheid en warmheid uitstralen, de zakelijke lunch wordt ook belangrijk. Hoe ze dat willen gaan doen wordt niet duidelijk in het stuk maar tenzij ze hydraulisch roterende muren inbouwen wordt dat een schizofreen project. Stipt om twaalf uur ’s middags verdwijnen dan ineens de drijfkaarsen en wordt de openhaard gedoofd. Vervolgens worden razendsnel de dienbladen met kleffe broodjes kaas en natte ham tevoorschijn getoverd en wordt ineens de huiswijn van stal gehaald.

De haalbaarheid van de kaart lijkt helemaal lastig te worden. Rassaert spreekt de zinnen uit die zo een beetje elke beginnende restauranthouder uitspreekt en die de meeste niet waar kunnen maken. “Verse producten voor een betaalbare prijs. Van snoekbaars die ’s morgen vers binnen komt tot en met saté, maar dan wel een goeie.” Mijn voorspelling is dat ze over een maand of drie, met de wanhoop nabij door een naderend faillissement, naar hun restaurant sloffen met een paar kilo ingevroren snoekbaars, van de Lidl.