Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Een uitspraak waar velen van ons regelmatig mee te maken hebben. Als je het leed van de hele wereld op je schouders neemt kun je er op wachten dat je straks zelf met een hernia loopt. Je kunt niet altijd voor een ander klaar staan, al verwacht men dat gelijk van je zodra dat gevraagd wordt. Die betekenis van die ene zin “door de bomen het bos niet meer zin” heeft voor mij een persoonlijke betekenis gekregen sinds wij altijd in de bossen onze vrije uurtjes volmaken met juist te genieten van de bladeren in de herfst die vallen, en als mest zich nestelen in de vochtige aarde van het bos, zich vermaken met het nieuwe voedsel wat wij dan weer op de boterham in de zomer krijgen. Volle bomen. Maar als je naar boven kijkt zie je ineens een blauwe hemel, zomer, winter, lente, herfst.

Ik zie de schoonheid door de bladeren heen, de zon schijnend, soms flauw, soms té heet, maar dikwijls lekker koel als je in de bossen het geritsel van de bladeren die door de wind zuchtend hun oergeluiden laten horen.

Door de bomen het bos niet meer zien, heeft voor mij een positieve uitwerking want ik kijk altijd even naar boven, of ik nog een stukje hemel zie.

En kijk, daar komt een enkele wolk mij gedag zeggen, en zie het blauw van de hemel, terwijl ik in een schaduwrijk bos loop te kuieren en kijk naar al dat heerlijke natuurschoon dat rustig zit te wachten op de wissel van de seizoenen.

Het vochtige zachte mos, waar de mieren tikkertje spelen, een enkele verdwaalde wesp die zijn weg even kwijt is, de vele diverse vogels die ik zie, al die kleuren en die fluitgeluiden, ik laat ze op mij inwerken als een medicijn. Zo hoor je door een bos te lopen. In de stilte van de zuchtende bomen die jou vertellen dat alles wel goed komt, tussen de fluisterende bladeren die jou geruststellen en vragen of zij je tranen mogen drogen met hun nerf van hun blad. Ik neem het niet aan, ook planten hebben gevoelens, anders bieden zij mij hun blad niet aan als zakdoek.

Het zijn de tranen die ik voel, omdat ik vaak de eenzaamheid hier zo dicht bij mij voel, dat ik gelukkig mag zijn met mijn gezinnetje, dat ik niets heb te klagen, maar hoe gelukkig een mens ook is, er zijn soms eenzame momenten. Zoek ze op in het bos, en ik geef je de garantie, je bent ze zo kwijt. Het magische bos, waar zoveel gebeurt, als je maar goed om je heen kijkt en luistert naar de niet-stadse geluiden. Ga naar de rust, zoek de eenzaamheid eens op. Wedden dan je ineens jezelf tegenkomt??

Categorieën: Algemeen

klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

5 reacties

Quinn · 31 augustus 2007 op 15:45

Heel mooi beschreven! 🙂

Mup · 31 augustus 2007 op 16:10

[quote]waar de mieren tikkertje spelen,[/quote]

Inderdaad, erg mooi,

Groet Mup.

Li · 31 augustus 2007 op 20:03

[quote]Wedden dan je ineens jezelf tegenkomt??[/quote]

Soms 😉

Li

lagarto · 1 september 2007 op 08:00

Hier op mijn eiland is geen bos. Ik ben omringd door de Zee. Dat geeft een iets ander gevoel, maar helpt ook.
“Adios” Lagarto

vanlidt · 1 september 2007 op 10:25

Nou weet ik ineens wat ik mis, hier in Ierland:

Bossen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder