Sportfondsenbad Amsterdam Oost

Op sinterklaasavond, tijdens het eten, gaat m’n mobieltje af. Onbekend nummer. Het blijkt m’n werk, het zwembad Sportfondsenbad in Amsterdam-Oost. [img align=left]http://www.linkylog.nl/images/sfbo.jpg[/img]
“Met Laura”
“Hoi Laura, met W. (Baas 1)”
“Hoihoi, zeg het eens…”
“Zeg Laura, zou jij misschien morgen kunnen komen werken met de lessen?”
“Ehm, nee denk het niet”
“B. (collega 1) heeft me zojuist gebeld dat ze morgen niet kan en M. (collega 3) is nog ziek.
“Nee, ik zit met school”
“Oh, ja, want ikzelf ben er morgen ook niet want L. (baas 2) en ik moeten morgen naar een vergadering in Brabant”
“Ben ik dan je [i]allerlaatste [/i]hoop dan?”
“Nou, eigenlijk wel…”
(korte stilte)
“Ok, ik kom morgen wel voor de lessen. Maar dan kom ik wel pas om kwart voor 4 binnenstormen hoor. Want dan moet ik direct vanaf de universiteit komen!”
“Geen probleem. Bedankt. Hoi!” (Ik snap trouwens niet waarom mensen hoi zeggen als ophangen. Hoi zeg je bij het opnemen, doei bij het ophangen toch? En houdoe als je in Brabant bent!)
“Doei”

M’n vader begint te lachen om mijn manier van onderhandelen. “Geweldig! Eerst nee, dan nog eens nee, en dan uiteindelijk ja”. Dit ging eigenlijk onbewust, ik wist van mijzelf dat ik eigenlijk een keertje ‘nee’ moest zeggen ([url=http://www.linkylog.nl/pivot/entry.php?id=130]studietijd![/url]), maar als ik het idee krijg dat ik echt heel érg nodig ben, [i]de allerlaatste hoop[/i], en dat ik dan degenen ben die ze uit de brand helpt, ook al gaat dat (wederom) ten goede aan mijn geplande studietijd, dan kom ik wel. (Bovendien, het kerstpakket moet nog komen en gezien de omvang ervan van vorig jaar, wil ik dit jaar niet graag overgeslagen worden!)

Gisterochtend, ik was m’n tas aan het inpakken en m’n tanden aan het poetsen (normale combinatie van handelingen bij mij) ging opnieuw m’n mobiel.
“Met Laura, momentje!”
Ik spoel m’n mond en druk het mobieltje weer tegen m’n oor.
“Hoi Laura, met R. (collega 3). Zou jij vandaag moeten werken?”
“Jep, ik moest invallen ja.”
“Ok, nou dan ben je vrij vandaag.”
“Ow?!”
“Ja, het zwembad wordt ontruimd. De GGD, politie en brandweer staan allemaal voor de deur.”
“[i]Waaat[/i]?! Waarom?”
Op het moment dat ik de vraag stel flits door m’n hoofd dat het zwembad misschien wel in brand staat en ik vraag me ook tegelijk af waarom ik nu dan wordt gebeld en ze niet bezig zijn de brand te blussen.
“Weten we nog niet. Kinderen zijn onwel geworden.”
“My god! Ok, bedankt voor het bellen. Succes”
“Hoi!” (hij ook al!)

Kinderen zijn onwel geworden. Hoe erg? Dodelijk ziek, uitslag, overgeven? Hoe oud? Waaraan? Het zit me niet lekker. Liever had ik een brand in het zwembad gezien (genoeg water immers om te blussen) waarbij geen gewonden waren gevallen, dan kinderen die ziek zijn. Wat ik niet wist was dat ondertussen ook al 7 filmploegen bij het zwembad stonden, het bericht op Teletext stond, op [url=http://www.nu.nl/news/637699/10/Kinderen_onwel_in_zwembad_Amsterdam-Oost.html]internet[/url], het nieuws zelfs via de landelijke radio werd verspreid en dat het zeker wel elk kwartier voorbijkwam op AT5 nieuws. Er werd zelfs een tijdje gesproken dat er chloorgas was ontsnapt. [i]Thankgod![/i] dat dit uiteindelijk niet het geval was. Dan waren namelijk de ander leerlingen, de moeders en baby’s van ouder&kind-zwemmen die op hetzelfde moment in het zwembad aanwezig waren én m’n collega’s er ook niet best aan toe geweest!

Niet lang na het telefoontje vertrek ik naar de universiteit. Het zit me nog steeds niet lekker, maar tijdens het [url=http://www.linkylog.nl/pivot/entry.php?id=105]anatomie practicum[/url] heb ik wel andere dingen aan m’n hoofd dan mijn werk. Als ik na drie uur het laatste anatomie practicum eindelijk verlaat, check ik m’n telefoon: voicemailbericht. Het is het zwembad. We zijn weer open. Of ik dus kom werken. Maar m’n tas met kleding, badpak, stageles en slippers heb ik niet bij me. Ik kan niet direct door racen. Daarom ga ik eventjes langs huis, kom binnen, pak mijn (wel al ingepakte) tas en vertrek direct weer op de fiets, mijn hond zielig en verbaasd in de gang achterlatend.

Omdat het personeel ’s ochtend was afgebeld, maar zij niet iedereen hadden kunnen bereiken dat we weer open waren, was de personeelsbezetting gehalveerd. Baas 1 en baas 2 waren direct nadat zij het ontruimingsbericht hoorden vanuit Brabant teruggereden (zij waren daar net aangekomen en hadden slechts twee slokken van hun koffie kunnen nemen). Baas 1 stond zelfs zelf les te geven. (In de twee jaar dat ik daar werk was dit de eerste keer dat ik hem in het ondiepe zag, maar ja… misschien kom ik altijd op de verkeerde tijdens langs…) Tijdens de drie lessen draaiden we om beurten een dubbele groep. Het was een beetje chaotisch, maar iedereen voelde zich normaal. In het water, luchtbehandeling en de rest van het zwembad was die ochtend niets ongewoon aangetroffen. Wat dan wel de oorzaak was geweest dat de kinderen zich onwel voelde, is een raadsel. Het gaf een heel onbevredigend gevoel, want er moet toch wel íets geweest zijn en ik was die middag dan ook wel extra op mijn hoede. Je weet toch nooit.

Om 6 uur waren de lessen afgelopen en kleedde ik mij snel om, zodat ik nog 45 minuutjes toezicht kon houden. Ik checkte m’n mobiel. Drie gemiste oproepen, twee smsjes. Thuis, daar wisten ze natuurlijk dat ik moest werken en zij hadden het nieuws onderhand natuurlijk ook gehoord. Ik bel ze snel even terug, mijn vader neemt op.
“Hoi met Laura”
“Heeey, hoe is het daar?”
“Ja wel goed. Het water is nu lichtgroen gekleurd en heeft een beetje een paling-water-smaakje, de kinderen zijn wat geler van kleur en hebben rode uitslag, en hebben klein beetje jeuk enzo, maar nog niemand is aan het schuimbekken, dus [i]alles onder controle[/i], toch?!
“Ehm jaa… Tot vanavond dan maar.”
“Tot vanavond! Hoi!” (achja, soms neem je slechte gewoontes over…)
😉

[size=x-small]Tekst oorspronkelijk geplaatst op weblog [url=http://www.linkylog.nl]Linkylog.nl[/url], op 7 december 2005.[/size]