sportschool

Sportschool

Bij tijd en wijle doe ik pogingen tot sporten. Sporten is belangrijk, vind ik. Het is werken aan je uiterlijke en innerlijke verzorging. Veel mensen zitten op voetbal of tennis. Ik ken zelfs mensen die zich manifesteren als korfballer. Korfbal is een soort basketbal voor mensen die niet lang genoeg zijn. Het zijn de mensen die liever een bal in een middeleeuwse mand werpen omdat ze denken dat vroeger alles beter was. Sport is mijn hele leven belangrijk voor mij geweest. Ik hield ervan om te pronken met de conditie die ik bezat. Elke zondag stond ik met een kater op het veld met mijn medespelers. Sommige moesten opgehaald worden, omdat het alcoholische kwaad het van de wekker won. De eerste helft van de wedstrijd draaide dan ook niet om de doelpunten, maar het inademen van antioxidanten.

In de laatste jaren dat ik voetbal beoefende wisten mijn lichaam en geest dat ik niet eeuwig zou voetballen. Het werkte onbewust aan de behoefte van een sportschool. Sportscholen zijn er niet om mensen gespierd te krijgen, maar om je ego te kunnen laten schreeuwen. Het is een hok vol testosteron. Als beginner kijk je op tegen de ervaren jongens die met een banaan en een shake praten over… Geen idee waar ze het over hadden, maar het was stoer. Ik hoopte dat ik ook op een dag aan de gewichten kon sjorren met mijn shake. Ik hoopte dat het op een dag normaal zou zijn om met de grote proteïnenboys aan het barretje van de sportschool een spierherstellend drankje te nuttigen.

Ik weet nog goed dat ik de sportschool op een dag betrad. Ik pakte mijn genante schema en begon doelloos kijkend naar een muur op een band te rennen. Om mij heen zag ik dames die perfectionistisch hun lichaam aan het verzorgen waren doormiddel van squats. Ik zag gasten die voor de spiegel hun spiermassa aanschouwde. Ik zag mezelf als een vaatdoek zonder een greintje narcisme, die zich nooit voor een spiegel zou aanschouwen, op een muur af rennen. Ik zag dat ik nooit het plezier in zou gaan zien dat je nodig hebt om gemotiveerd te sporten in de hemel van het ego.

Ik stapte van de loopband en kwam een oude bekende tegen. Kevin van de basisschool.

“Hé kev, hoe is het man?”

“Ja goed. Ik dacht laat ik maar eens wat gaan sporten, en nu ben ik hier.”

“Ja ik ook. Ik ben alleen nog niet narcistisch genoeg en loop nog niet met een shake.”

“Ja we hebben nog een lange weg te gaan.”

Nog een oude bekende kwam langs. Alleen deze was al voorzien van een dikke laag spiermassa. Zijn naam was Tim en Tim bracht mijn droom in vervulling. Tim liet ons zien hoe je echt moest sporten. Tim liet zien hoe je jezelf voor een spiegel moest bewonderen. Tim heeft er voor gezorgd dat Kevin en ik drie dagen geen shake of banaan meer konden optillen.

Vier jaar na deze geestelijke en lichamelijke pijniging kwam ik Kevin weer tegen. Het is geen jongetje meer die met een schema tegen de grote jongens op moest kijken. Nee! Hij is er zelf één. Ik was trots en tegelijkertijd jaloers. Hij kon aan de bar zitten met een shake, en praten over gewichten. Ik stel mijzelf elke keer weer teleur. Elke keer als ik een poging doe tot sporten zit Ik klem tussen het doorzettingsvermogen en de zelfreflectie die de spiegel van de sportschool mij aanreikt. Elke keer besef ik dat mijn wil het niet wint van mijn zijn. Daarom ben ik jaloers op kevin en tegelijkertijd trots. En ik? Ik hoop ooit weer op de zondag op het voetbalveld te staan met nog tien antioxidant happende mannen, die de plank van de sportschool hebben misgeslagen.