Springlevend

Laura heeft in de tuin drie sprinkhanen gevangen. Of krekels. Kleine beestjes met lange poten die wegspringen voor je er erg in hebt. Ze zitten in een plastic bekertje. Met cellofaan eroverheen tegen de hoogspringers. Stikken ze dan niet? vraag ik aan Laura. Bezorgd als ik ben voor het leed van kleine diertjes. Behalve als het om spinnen of muggen gaat. Nee, zegt mijn meisje van zeven, want ik heb er een gaatje in geprikt. Ze kijkt me aan alsof het vanzelf spreekt.

’s Avonds wil ik de beestjes vrijlaten. Nee, zegt Laura resoluut. Oma moet ze morgen nog zien. Denk je dat ze dan nog leven, vraag ik haar. Tuurlijk, ik heb er eten bij gedaan. En inderdaad. Op de bodem van het bekertje ligt een blaadje. Intact. Het is nog geen etenstijd in sprinkhaantjesland.

Na enig schouderophalen plaats ik het bekertje stevig in de parasolopening van de tuintafel. Er is slecht weer op komst. Binnen zetten, Laura’s voorstel, gaat mij net iets te ver. Die nacht gaat het flink waaien. En er valt een buitje. ’s Morgens staat het bekertje nog netjes rechtop. De kruiwagen staat bijna vol water. En niet alleen die staat blank. Het bekertje voelt ineens zo zwaar aan.

Het levensreddende luchtgaatje in het midden van het cellofaan heeft ook een keerzijde, zie ik nu. Daar had ik gisteren even niet aan gedacht.

Er drijft een blaadje in. Een Ark van Noach voor de gelukkige sprinkhaan die deze watersnood heeft overleefd. Ik laat hem vrij, moffel de twee stoffelijke overschotten weg en vertel Laura wat er is gebeurd – alleen houden in mijn variant van het verhaal alle drie de beestjes zich vast aan het blad. Ze is blij dat ik ze heb vrijgelaten. Ik zou niet willen dat ze verdronken, zegt ze geschrokken.