Troosteloos. De lucht, het land, haar hele omgeving benadrukt haar stemming. Grijze wolken jagen achter elkaar aan naar de plaats waar zij op dit moment zou willen zijn. Het felle blauw er achter lacht haar spottend uit. ‘Ik ben er wel, maar je voelt me niet.’ Ze rent achter de wolken, haar dromen, aan, wetend dat ze haar eindbestemming nooit zal bereiken. Elke keer als haar finish in zicht komt, plaatst ze hem onbewust weer kilometers verder. Armen slaan wild om zich heen. Benen bewegen struikelend, maar stug, voort. Niemand mag haar inhalen. Hij zeker niet.
Ver achter haar is een figuur zichtbaar geworden. Hij komt dichterbij, sneller dan zij wil. ‘Niet omkijken. Dóór.’ Voor zich ziet ze een vallei. Groen. Fris. ‘Niet kijken. Door.’ De grijze berg aan de overkant lokt haar. Inmiddels is de lucht bijna zwart geworden. Hijgend zet ze haar tocht voort.
Zweetdruppels glijden via haar voorhoofd op de grond. Als broodkruimels van Hans en Grietje vormen ze zwarte cirkels op het pad. De lucht wordt ijler. ‘Door.’ Haar vingers verwonden zich aan de stenen ondergrond terwijl ze hoger en hoger klimt. In de verte ziet zij haar doel. Ze grijpt, graait in het wilde weg. ‘Bijna.’ De laatste meters.
De punt van een rotsblok laat los. Ze rolt al kneuzend meters terug. Het is koud. Minutenlang blijft ze roerloos liggen. Warme lucht strijkt langs haar gezicht. ‘Gaat het? Waarom ren je van me weg?’ ‘Mijn doel…Kijk, daar…Ik moet…’ Ze kijkt omhoog.
‘Waarom kijk je omhoog?’ Hij wijst naar beneden. Een rood-witte vlag wappert vrolijk in het dorpje aan de voet van de berg. Ze pakt zijn hand. ‘Is dat jouw doel?’ ‘Alleen wanneer jij meeloopt.’ Hij helpt haar overeind. Rustig wandelen ze de berg af. Nog eenmaal kijkt ze omhoog. De zwarte wolken vallen langzaam uiteen. Elke flard vormt weer een nieuw geheel.
Voor het eerst in haar leven heeft zij gewonnen.
Finish bleek start.
17 reacties
pepe · 9 december 2007 op 09:01
Prachtig, dit is lekker wakker worden op de veel te vroege zondagochtend.
[quote]‘Is dat jouw doel?’ ‘Alleen wanneer jij meeloopt.’ Hij helpt haar overeind. Rustig wandelen ze de berg af. Nog eenmaal kijkt ze omhoog. De zwarte wolken vallen langzaam uiteen. [/quote]
Een van de mooie stukjes. :kus:
SIMBA · 9 december 2007 op 09:17
[quote]Ze rolt al kneuzend meters terug.[/quote]
Met deze zin had ik moeite, dat woord kneuzend…en een komma zou hier ook wel kunnen denk ik:[quote]Ze rolt, al kneuzend, meters terug.[/quote]
Verder niks op aan te merken 😉
WritersBlocq · 9 december 2007 op 09:38
Zo hee, deze ga ik straks nog een keertje lezen. Wat een aparte weer! Erg mooi, ik krijg er ook kippenvel van zonder dat ik dat kan plaatsen. Super, als je dat teweeg kunt brengen bij iemand.
Ik ben het niet met Sim eens. Met komma’s is het alsof zij iets aan het kneuzen is (zoals bijv. een walnoot) terwijl zij vlg mij gekneusd wordt.
Lief groetje van een kommakneus 😀
Grumpy-old · 9 december 2007 op 10:14
Leuk stukje, het lijkt wel uit mijn droom te komen.
Ik moest wel glimlachen om “kneuzend” en “flard”
Het lijken wel twee nieuwe maten; na duizend meter krijg je kneuzend meter en na de terrabyte de “flard” 😆
Dees · 9 december 2007 op 10:22
Mooi! Hier en daar had ik moeite met de dialoog. Ik ben het trouwens ook niet met Simba eens, ook niet als het taalkundig beter is, het is stukken minder mooi (en ik vond het je mooiste zinsdeel in dit stuk).
Ps. Heb je ‘De Marathon’ gelezen van Stephen King? Je stukje deed me een heel klein beetje aan het einde van dat boek denken ook al is opzet en thematiek heel anders…
lagarto · 9 december 2007 op 10:30
Haast een gedicht. Mooi, die broeit vast al heel lang, dacht ik.
Er zit spanning in en op het einde blijf je toch nog met vragen zitten zodat hij blijft hangen.
Mooi effect. Goed gedaan.
Groeten Lagarto
(Ze rent achter de wolken, haar dromen, aan)
Ik denk dat we wel begrijpen dat het niet de echte wolken waren. Die toevoeging: haar dromen, had wat mij betreft niet gehoeven.
dj_Eddy · 9 december 2007 op 11:28
Knap stukje werk, Arta! Erg mooi geschreven column.
lisa-marie · 9 december 2007 op 12:42
Het is zo mooi, het ontroert mij en ik krijg er kippenvel van.
Het is ook poezië.
Eigenlijk wil ik zeggen :ik heb genoten 🙂
Trukie · 9 december 2007 op 18:53
[quote]Elke keer als haar finish in zicht komt, plaatst ze hem onbewust weer kilometers verder.[/quote]
Knap om in 1 zin een heel verhaal weer te geven.
pally · 9 december 2007 op 22:00
Mooi stukje om nog een poosje over na te denken, Arta. De twist aan het eind vind ik sterk.
De gedachte van de hoofd persoon zet je steeds tussen aanhalingstekens. Dat vond ik een beetje jammer, het leidde mij af.Ik zou het toch wel begrepen hebben zonder.
Inhoudelijk sterke column, :wave:
groet van Pally
KawaSutra · 10 december 2007 op 00:23
Goed stuk om nog eens over na te mijmeren.
DreamOn · 10 december 2007 op 01:10
Wauw! Mooi hoor,
Liefs DO.
Mup · 10 december 2007 op 15:32
Kan me alleen maar aansluiten bij mijn voorgangers, erg mooi verwoord,
Groet Mup.
KingArthur · 10 december 2007 op 16:55
Ik ben wat minder enthousiast dan de voorgangers. Ik kan helaas de vinger niet op de zere plek leggen waar hem dat aan ligt. Vaak kan een komma of slechts 1 woord al het verschil maken.
Om toch een voorbeeld te noemen:
[quote]Zweetdruppels glijden via haar voorhoofd op de grond. Als broodkruimels van Hans en Grietje vormen ze zwarte cirkels op het pad.[/quote]
Voor mijn gevoel klopt deze vergelijking niet. Je vergelijkt hier de broodkruimels met zwarte cirkels. Dat vind ik raar. Ik denk dat je wilt zeggen dat de zweetdruppels een spoor vormen zoals de broodkruimels een spoor vormen in het sprookje van Hans en Grietje. Maar dat schrijf je niet. Zo zitten er voor mijn gevoel meer dingen in deze tekst die het voor mij persoonlijk niet tot een heel mooi stuk maken.
arta · 10 december 2007 op 17:37
@ Sim: Dit keer was ik het ook niet met je eens. In zo’n kort zinnetje 2 komma’s vond ik lelijk!
@ Grumpy: 😆
@ Dees: Ik heb het boek niet gelezen, maar ben nu wel benieuwd!
@ Lagarto: Je hebt gelijk!
@ Pally: Misschien had ik het inderdaad beter in het schuin kunnen zetten zonder leestekens. In het begin stonden ze er nl niet, en toen vond ik het onduidelijker dan met leestekens: Goede leer voor de volgende keer!
@ King: Ook jij haalt een twijfelzin van mijzelf aan. Ik ben blij dat mijn bedoeling in ieder geval duidelijk was, volgende keer toch iets beter onder woorden brengen, dus! Het was niet mijn bedoeling om van mijn startblok een struikelblok te maken! 😀
Dank aan iedereen voor jullie positieve en opbouwende reacties, elk stukje dat ik schrijf blijkt weer een nieuwe les! Fijn!
🙂
Li · 10 december 2007 op 22:40
Oeps, als een rotsblok rol je bijna de eerste pagina af. Op de valreep wil ik je even laten weten dat ik het een bijzondere column vind.
Ik raakte na het lezen van de eerste zinnen bijna buiten adem.
Li
nighthawk · 10 december 2007 op 22:50
Zal ik dan even het laatste woord posteren voor het morgenochtend helemaal naar de archieven verdwijnt?
Mijn woord: zacht.